خیلی وقتا ما جوونا، چه از روی لج‌بازی یا غرور یا ترس یا خیلی مسائل دیگه، از کلام خداوند سرکشی و نااطاعتی می‌کنیم…

امروز فهمیدم که گنجِ پنهان من؛ مثل خوک کوچکی است که هر چند وقت یک‌بار به درون لجن و گِل‌و‌لای می‌پرد…

زمانی رسید که منِ وحشیِ رمیده عقل، به دنبال کورسویی عزلت گزیدم و در آن تاریکی غلیظ…

زمانی که از روح پر می‌شویم می‌توانیم گوشه‌به‌گوشه از بیابان‌های زندگی‌مان را سرسبز و پر طراوت کنیم…

به‌راستی در طول روز، هفته، ماه و سال چقدر به نیکویی‌ها و احسانی که خداوند به ما کرده است فکر می‌کنیم!؟…

همیشه دلم می‌خواسته که با صدای بلند به حضور خدا برم، پرستش کنم…

تمام هستیم را تو به یک‌باره درو کردی و بی‌محصول و بی‌حاصل، به‌دست سیل بسپردی…

ایرانم دچار درد زایمان شده و راه به جایی ندارد! درد می‌کشد ولی درمانی ندارد!

دیگر بس است پلاس غم پوشیدن، هان اینک همه چیز تازه شده…

پیش خودم گفتم این سختی‌ها و مشکلات ممکنه از طرف شریر باشه که بخواد فکر من رو درگیر کنه و من از خداوند دور بشم…

چرا باید به یه سری سختی‌ها و مشکلات توی زندگی مواجه بشم…