جملۀ «زیرا تنها یک استاد دارید و همۀ شما برادرید» حاوی نکتهای چشمگیر است. سنت آگوستین با تأمل بر این قطعه در کتاب کوچکش “استاد” میگوید که در عمیقترین مفهوم، مسیح لوگوس (کلام)، تنها و یگانه استاد است، زیرا هر امر شایستهای را که از منبعی یا معلمی بیرونی و محسوس میآموزیم، باید به دیدهای بنگریم که آگوستین آن را «چشم روشن و درونیِ روح» میخواند «که با عمل روشنگرانۀ خدا از درون … حقیقت را آشکار میکند.»
اگر حق با آگوستین باشد، پس مسیح همواره استاد و هادی درونی همۀ مردم بهسوی حقیقت است، چه آشکارا مسیحی مومن باشند چه نباشند. چنان که مقدمۀ انجیل یوحنا میگوید، او «آن نور حقیقی است که به هر انسانی روشنایی میبخشد» (یوحنا ۱:۹). این امر بنیاد دیدگاه بشارتی ما را متزلزل نمیکند، اما آن را متحول میسازد. ما ایمانمان را با دیگران در میان میگذاریم، نه بهعنوان استاد و معلم، بلکه بهعنوان برادرانِ همشاگرد. ما نیز همچون دیگران نور را از سرچشمهای واحد میجوییم و تا آن نور در ما و دیگران میدرخشد، نمیگذاریم نَفْس و غرور و تمایز و حواشی مانع نور شوند و آن را پنهان کنند.
ما برادرانِ همشاگردی هستیم، تنها با این امتیاز که نام استاد و قدری از داستان او را میدانیم، داستانی که میتوانیم با خوشحالی آن را با دیگران در میان بگذاریم.
دعای امروز
ای خدایی که با هدایت کردن ستارهای
پسر یگانهات را بر مردم جهان آشکار ساختی!
با مهربانی عطا کن
ما که اکنون تو را با ایمان میشناسیم،
باشد که در پایان جلال تو را رویاروی بنگریم؛
در پسرت و خداوند ما عیسای مسیح،
او که زنده است و با تو پادشاهی میکند
در اتحاد با روحالقدس،
خدای واحد، از حال تا ابدالآباد.
مطالعهٔ کتاب مقدس
متی ۲۳:۱-۱۲
آنگاه عیسی خطاب به مردم و شاگردان خود چنین گفت: پس آنچه به شما میگویند، نگاه دارید و به جا آورید؛ امّا همچون آنان عمل نکنید! زیرا آنچه تعلیم میدهند، خود به جا نمیآورند. «علمای دین و فَریسیان بر مسند موسی نشستهاند. بارهای توانفرسا را میبندند و بر دوش مردم میگذارند، امّا خود حاضر نیستند برای حرکت دادن آن حتی انگشتی تکان دهند. هر چه میکنند برای آن است که مردم آنها را ببینند: آیهدانهای خود را بزرگتر و دامن ردای خویش را پهنتر میسازند. دوست دارند در ضیافتها بر صدر مجلس بنشینند و در کنیسهها بهترین جای را داشته باشند، و مردم در کوچه و بازار آنها را سلام گویند و ’استاد‘ خطاب کنند. امّا شما ’استاد‘ خوانده مشوید، زیرا تنها یک استاد دارید، و همۀ شما برادرید. هیچکس را نیز بر روی زمین ’پدر‘ مخوانید، زیرا تنها یک پدر دارید که در آسمان است. و نیز ’معلم‘ خوانده مشوید، زیرا فقط یک معلم دارید که مسیح است. زیرا هر که خود را بزرگ سازد، پست خواهد شد و هر که خویشتن را فروتن سازد، سرافراز خواهد گردید. '
مزمورهای ۹۷ و ۱۴۹
خداوند پادشاهی میکند! پس زمین شادمان باشد و سرزمینهای ساحلیِ بسیار شادی کنند. ابرها و تاریکی غلیظ گرداگرد اوست، عدل و انصاف، بنیان تخت اوست. آتش پیش روی وی میرود و دشمنانِ او را به هر سو میسوزاند. آذرخشهای او جهان را روشن میسازد؛ زمین میبیند و میلرزد. کوهها از حضور خداوند چون موم ذوب میشوند، از حضور خداوندگارِ تمامی عالَم! آسمانها عدالت او را اعلام میکنند، و همۀ قومها جلال او را میبینند. پرستندگان تمثالهای تراشیده جملگی شرمسار خواهند شد، همانها که به بتهای بیارزش میبالند؛ ای همۀ خدایان، او را بپرستید! صَهیون شنیده، شادی میکند، و شهرهای یهودا شادمان میگردند، از داوریهای تو، ای خداوند. زیرا که تو خداوندا، بر تمامی زمین متعال هستی! تو بس فراتر از همۀ خدایان، در مقام اعلایی! ای دوستدارانِ خداوند، از بدی نفرت کنید! زیرا او حافظ جان سرسپردگان خویش است، و ایشان را از چنگ شریران میرهاند. نور برای پارسایان کاشته میشود، و شادی برای راستدلان. ای پارسایان، در خداوند شادی کنید و نام قدوس او را بستایید!'
'هللویاه! خداوند را سرودی تازه بسرایید، و ستایش او را در جماعت سرسپردگان. اسرائیل در صانع خود شادی کند، و فرزندان صَهیون از شاه خود به وجد آیند. رقصکنان نام او را بستایند، و با دف و بربط برایش بنوازند! زیرا خداوند از قوم خویش خشنود است، او ستمدیدگان را به نجات میآراید. سرسپردگان در این افتخار شادی کنند، و بر بسترهای خود شادمانه بسرایند. ستایش خدا در دهانشان باشد، و شمشیر دو دم در دستانشان. تا از قومها انتقام کشند، و ملتها را به مجازات رسانند؛ تا شاهانشان را به زنجیرها ببندند، و بزرگانشان را به پابندهای آهنین؛ تا داوری مکتوب را در حقشان به اجرا بگذارند. این افتخار است برای همۀ سرسپردگان او. هللویاه!'
ارمیا ۳۱:۱۰-۱۷
ای قومها، کلام خداوند را بشنوید، و آن را در سرزمینهای دوردستِ ساحلی اعلام کنید؛ بگویید: ”آن که اسرائیل را پراکنده ساخت، ایشان را گرد میآوَرَد، و چنانکه شبان گلۀ خویش را میپایَد، او نیز از ایشان مراقبت خواهد کرد.“ زیرا خداوند یعقوب را فدیه داده، و او را از دست کسانی که از او نیرومندتر بودند، رهانیده است. ایشان آمده، بر بلندای صَهیون فریاد شادمانی سر خواهند داد، و از احسان خداوند شاد و خرم خواهند شد، از غَله و شراب و روغن، و از گله و رمه. جانشان چون باغی سیراب خواهد شد، و دیگر پژمرده نخواهند بود. آنگاه دوشیزگان شادیکنان خواهند رقصید، و مردانِ جوان و پیران شادی خواهند کرد. من ماتمشان را به خوشی بَدَل خواهم کرد؛ تسلیشان خواهم داد، و به جای اندوه بدیشان شادمانی خواهم بخشید. جان کاهنان را به خوراکِ فراوان سیر خواهم ساخت، و قوم من از احسان من مملو خواهند شد؛» این است فرمودۀ خداوند. خداوند چنین میفرماید: «صدایی در رامَه شنیده میشود، ماتم و گریۀ بسیار تلخ؛ راحیل برای فرزندانش میگریَد، و از تسلی پذیرفتن اِبا میکند، زیرا که نیستند.» خداوند چنین میفرماید: «صدای خود را از شیون بازدار، و چشمان خویش از اشک.» زیرا خداوند میگوید: «برای کارهای خویش پاداش خواهی یافت، و ایشان از سرزمین دشمن باز خواهند گشت. پس برای آیندۀ تو امید هست، و فرزندانت به سرزمین خویش باز خواهند گشت؛» این است فرمودۀ خداوند. '