قرائت امروز با اشارهای از پطرس رسول در مورد سرنوشت کسی که به عیسی خیانت کرد، شروع میشود. پطرس این داستان را به شکل ترسناکی روایت میکند؛ آنقدر ترسناک که شاید برای بسیاری از ما قابل تحمل نباشد. امروزه، اغلب به یهودا با دلسوزی بیشتری نگریسته میشود، زیرا او فردی بهشدت گمراه تلقی میشود تا مجرم. اما در اینجا میتوانیم سنگینی احساس خیانتی را که به شاگردان، اگر هم نه به خداوند، دست داده بود بهخوبی درک کنیم. حال باید با جای خالی او در میان شاگردان چه میکردند؟ از آنجا که عدد دوازده اهمیت زیادی داشت، کسی میبایست بهعنوان شاهد قیام مسیح، بهجای یهودا تعیین میشد. نامزدها برای این جایگاه بسیارند- پولس رسول در ۱قرنتیان ۱۵:۶ میگوید که عیسی بر بیش از ۵۰۰ نفر ظاهر شد- اما این کار چگونه باید انجام میشد؟
امروزه در موارد مشابه، مرسوم است که جزئیات وظایف شغلی آماده میشوند، داوطلبان رزومههایشان را تحویل میدهند و کمیتهای آمادهٔ انجام مصاحبه با آنها میشود. سپس بعد از بحثهای زیاد، تصمیم نهایی گرفته میشود. اما برای این انتخاب، تنها یک ملاک وجود داشت: اینکه فرد، در طول خدمت خداوند، همراه او و دیگر شاگردان بوده باشد. یوسف یوستوس و متّیاس برازندهٔ این جایگاه بودند. سپس تصمیم نهایی براساس قرعه گرفته شد، یعنی همان روشی که حتی تا به امروز هم در کلیسای قبطی برای انتخاب پدران روحانی در کلیساها مورداستفاده قرار میگیرد. از نظر ما، این ممکن است روشی پرخطر به نظر برسد، اما این فرصتی برای کار فیض ایجاد میکند.