برنابای رسول
امروز برنابا را به یاد می‌آوریم و خاطرۀ او را که از زمرۀ نخستین مسیحیان است، گرامی می‌داریم. نام اصلی او یوسف بود، اما دوستانش لقب برنابا را به او داده بودند. وی در کلیسای اورشلیم، یکی از اشخاص برجسته بود. او پولس را در سفر بشارتی‌اش همراهی کرد و از مسیحیان غیریهودی در مقابل آنانی که نسبت به اصالت ایمان ایشان تردید داشتند، دفاع به‌عمل می‌آورد.
در این قرائت، می‌آموزیم که در کلیسای اولیه، امری اصولی تلقی می‌شد که آنانی که برایشان مقدور بود، املاک اضافی خود را بفروشند تا بودجه‌ای برای کمک به ایمانداران نیازمند فراهم شود. این کلام الاهی قطعاً در ذهن ایشان بود که می‌فرماید: «زیرا همه چیز از توست، و از دست توست که به تو داده‌ایم.» (اول تواریخ ۲۹:۱۴). گفته شده که برنابا نیز مزرعه‌ای را که داشت فروخت و عوایدش را به رسولان تقدیم کرد تا به صلاحدید خود، بهترین استفاده را از آن به‌عمل بیاورند. سؤال مهمی که اکنون باید از خود بپرسیم، اینست: «پول ما برای چه کسانی خبر خوش می‌آورد؟»
نگارندۀ کتاب اعمال رسولان توضیح داده که نام برنابا یعنی «مُشوّق». چه لقب زیبایی برای ما مسیحیان که خود را «مشوق» بدانیم، مردمانی که زندگی‌شان از تشویق‌های پرمِهر خدا الهام می‌یابد، و نیز از انسان‌هایی که در میانشان زندگی می‌کنیم و برای جامعه‌مان امید و هدف به‌ارمغان می‌آورند. این امر، همانطور که مسیحیان نخستین می‌دانستند، با آموختن این حقیقت آغاز می‌گردد که آنچه را که داریم بخواهیم، نه اینکه مدام آنچه را که می‌خواهیم، داشته باشیم. این سبب پیدایی آن سخاوتی می‌شود که وینستون چرچیل به آن اشاره کرد، وقتی که گفت: «ما با پولی که درمی‌آوریم، زندگی می‌کنیم، اما با آنچه می‌دهیم، زندگی کسی را می‌سازیم.»
