«اندیشۀ استوار را در آرامش کامل نگاه خواهی داشت، زیرا که بر تو توکل میدارد.» (آیۀ ۳) ساموئل سباستین وسلی در سال ۱۸۵۳ ترجمۀ انگلیسی کینگ جیمز از این آیه را در سرودی بهکار گرفت که یکی از محبوبترین همسراییهای سرودهای پرستشی انگلیسی است. این آیه استواری کامل در رویارویی با سختی و حفظ ایمان در شرایط دشوار را توصیه میکند.
یکی از درونمایههای اصلی ظهور (تجلی)، منتظر خدا بودن است، اما این انتظار را نباید تسلیم منفعلانه تعبیر کرد. دستیابی به آرامش درونی شخصی به معنای قطع رابطه با حوادث بیرونی نیست. نبوتهای اشعیا در میان مجموعهای از بحرانهای عمومی عرضه شد که نخستین آنها تهدید آشور در قرن هشتم پیش از میلاد بود. توکل بر خدا به معنی آرامش شخصی نیست، بلکه به این معنی است که مشتاق باشیم تا خدا خود را آشکار کند. خدا همواره داوری کرده است. تردیدی دربارۀ پایان امور نیست. وظیفۀ ما این است که شجاعانه با این اطمینان زندگی کنیم که خدا برای ما عمل کرده است، اگرچه هنوز تحقق (کامل) ارادۀ او را بر زمین نمیبینیم یا تحقق آن را در زندگی خودمان آشکارا مشاهده نمیکنیم.
ما باید از انبیا سرمشق بگیریم که در گذشته از امید آیندۀ ما سخن گفتهاند. خدا همیشه به وعدههایی که داده، عمل کرده است؛ وظیفۀ ما این است که فرمانبردارانه و پیوسته به آیندهای که خدا وعده داده است بیندیشیم و برای آن سپاسگزار او باشیم.
دعای امروز
خدای قادر مطلق!
همچنانکه پادشاهیات آشکار میشود،
ما را از تاریکی گناه
به روشنایی تقدس درآور،
باشد که آمادۀ ملاقات تو باشیم
در خداوند و نجاتدهندهمان عیسی مسیح.
مطالعهٔ کتاب مقدس
اشعیا ۲۶:۱-۱۳
در آن روز، این سرود را در سرزمین یهودا خواهند سرایید: «ما را شهری مستحکم است؛ او نجات را حصار درونی و بیرونی آن میسازد. دروازهها را بگشایید تا قومِ پارسا داخل شود، قومی که وفادار میماند. اندیشۀ استوار را در آرامش کامل نگاه خواهی داشت، زیرا که بر تو توکل میدارد. تا به ابد بر خداوند توکل کنید، زیرا که خداوند یهوه، صخرۀ جاودانی است. آنان را که در بلندیها ساکنند پست ساخته است؛ شهر رفیع را به زیر میکشد؛ آن را بر زمین افکنده، با خاک یکسان میسازد؛ پایها آن را پایمال میکند، پایهای ستمدیدگان و قدمهای بینوایان.» راه پارسایان هموار است؛ طریقی که تو برای پارسایان میسازی، مستقیم است. در طریق داوریهایت، ای خداوند، برایت انتظار میکشیم. نام و یاد توست اشتیاق جان ما. شبانگاه جان من در اشتیاق توست، و سحرگاه روح من در اندرونم تو را میجوید. آنگاه که داوریهای تو بر زمین اجرا شود، ساکنان جهان پارسایی را خواهند آموخت. لیکن هرچند بر شریر لطف شود، پارسایی را نمیآموزد. حتی در سرزمینِ صالحان نیز ستم روا میدارد، و کبریایی خداوند را نمیبیند. خداوندا، دست تو افراشته است اما آنان نمیبینند! بگذار غیرت تو را برای قومت ببینند و سرافکنده شوند؛ بگذار آتشی که برای دشمنان تو است، ایشان را فرو بلعد. خداوندا، تو برای ما آرامش مقرر خواهی داشت؛ هرآنچه کردهایم، براستی تو برایمان کردهای. ای یهوه خدای ما، اربابانی غیر از تو بر ما حکم راندند، اما ما تنها نام تو را یاد میداریم. '
مزمور ۸۰ و ۸۲
ای شبان اسرائیل، گوش فرا ده، ای که یوسف را همچون گلهای هدایت میکنی! ای که در میان کَروبیان بر تخت نشستهای، تجلی فرما! پیش روی اِفرایِم، بِنیامین و مَنَسی، نیروی خویش را برانگیز، و به نجات ما بیا! خدایا، ما را بازآور! روی خود را تابان ساز تا نجات یابیم. ای یهوه، خدای لشکرها، تا چند شعلههای خَشمت بر دعاهای قومت زبانه خواهد کشید؟ نان اشک بدیشان خورانیدی، و جام لبریز از اشک بدیشان نوشانیدی. ما را موضوع نزاع همسایگانمان میسازی، و دشمنان ما در میان خویش خندۀ تمسخر سر میدهند. ای خدای لشکرها، ما را بازآور؛ روی خود را تابان ساز تا نجات یابیم. تاکی از مصر برآوردی؛ قومها را بیرون راندی و آن را غرس کردی. زمین را پیش روی آن فراخ ساختی، پس ریشه گرفت و زمین را پر ساخت. کوهها را به سایۀ خود پوشانید، و سروهای تنومند را به شاخههایش! شاخههای خود را تا به دریا پهن کرد، و ساقههایش را تا به نهر. پس چرا دیوارهای آن را فرو ریختی تا هر رهگذری انگورهایش را برچیند؟ گرازهای جنگل ویرانش میکنند و جانوران صحرا در آن به چَرا مشغولند! ای خدای لشکرها، نزد ما بازگرد! از آسمان بنگر و ببین! به یاری این تاک بیا، به یاری نهالیکه دست راست تو غرس کرد، و پسری که برای خود توانا ساختی. تاک تو را قطع کرده و به آتش سوزاندهاند؛ باشد که از توبیخ روی تو هلاک گردند. باشد که دست تو بر مرد دست راستت قرار گیرد، بر آن پسر انسان که برای خود توانا ساختی. آنگاه از تو روی نخواهیم تافت؛ ما را زندگی بخش، تا نام تو را بخوانیم! ای یهوه خدای لشکرها، ما را بازآور؛ روی خود را تابان ساز، تا نجات یابیم.'
'خدا در شورای الهی در جایگاه خود قرار گرفته، در میان ’خدایان‘ داوری میکند: «تا به کی ناعادلانه داوری خواهید کرد و از شریران جانبداری خواهید نمود؟ سِلاه بینوایان و یتیمان را دادرسی کنید، و حقِ ستمدیدگان و فقیران را بستانید! بینوایان و نیازمندان را خلاصی دهید، و آنان را از دست شریران برهانید!» هیچ نمیدانند و هیچ نمیفهمند، و در تاریکی گام برمیدارند؛ همۀ بنیانهای زمین به لرزه درآمده است. گفتم: «شما خدایانید، و جملگی پسران آن متعال هستید؛ اما همچون آدمیان خواهید مرد، و چون هر حاکم دیگر سرنگون خواهید شد.» خدایا برخیز و زمین را داوری فرما، زیرا تو قومها را جملگی به تصرف خواهی آورد.'
متی ۱۲:۲۲-۳۷
آنگاه مردی دیوزده را که کور و لال بود نزدش آوردند و عیسی او را شفا داد، به گونهای که توانست ببیند و سخن بگوید. پس آن جماعت همه در شگفت شدند و گفتند: «آیا این مرد همان پسر داوود نیست؟» امّا چون فَریسیان این را شنیدند، گفتند: «به یاری بِعِلزِبول، رئیس دیوهاست که دیوها را بیرون میکند و بس!» عیسی افکار آنان را دریافت و بدیشان گفت: «هر حکومتی که بر ضد خود تجزیه شود، نابود خواهد شد، و هر شهر یا خانهای که بر ضد خود تجزیه شود، پابرجا نخواهد ماند. اگر شیطان، شیطان را بیرون کند، بر ضد خود تجزیه شده است؛ پس چگونه حکومتش پابرجا خواهد ماند؟ و اگر من به یاری بِعِلزِبول دیوها را بیرون میکنم، شاگردان شما به یاری که آنها را بیرون میکنند؟ پس ایشان خودْ داوران شما خواهند بود. امّا اگر من به واسطۀ روح خدا دیوها را بیرون میکنم، یقین بدانید که پادشاهی خدا بر شما وارد آمده است. بهعلاوه، چگونه کسی میتواند به خانۀ مردی نیرومند درآید و اموالش را غارت کند، مگر این که نخست آن مرد را ببندد. سپس میتواند خانۀ او را غارت کند. هر که با من نیست، بر ضد من است، و هر که با من جمع نکند، پراکنده میسازد. پس به شما میگویم، هر نوع گناه و کفری که انسان مرتکب شود، آمرزیده میشود، امّا کفر به روح آمرزیده نخواهد شد. هر که سخنی بر ضد پسر انسان گوید، آمرزیده شود، امّا هر که بر ضد روحالقدس سخن گوید، نه در این عصر و نه در عصر آینده، آمرزیده نخواهد شد. «اگر میوۀ نیکو میخواهید، درخت شما باید نیکو باشد، زیرا درخت بد میوۀ بد خواهد داد. درخت را از میوهاش میتوان شناخت. ای افعیزادگان، شما که بدسیرت هستید، چگونه میتوانید سخن نیکو بگویید؟ زیرا زبان از آنچه دل از آن لبریز است، سخن میگوید. شخص نیک، از خزانۀ نیکوی دل خود نیکویی برمیآوَرَد و شخص بد، از خزانۀ بد دل خود، بدی. امّا به شما میگویم که مردم برای هر سخن پوچ که بر زبان برانند، در روز داوری حساب خواهند داد. زیرا با سخنان خود تبرئه خواهید شد و با سخنان خود محکوم خواهید گردید.» '