در ششصدمین‌ سال ‌زندگی نوح‌ در روز هفدهم‌ از ماه ‌دوم‌، تمام ‌چشمه‌های عظیم‌ در زیر زمین ‌شکافته ‌شد و همهٔ روزنه‌های آسمان ‌باز شد و مدّت ‌چهل ‌شبانه‌روز باران‌ می‌بارید. در همان‌روز، همان‌طور که ‌خدا دستور داده ‌بود، نوح ‌و پسرانش ‌سام‌، حام‌ و یافث‌ و همسر نوح‌ و عروس‌هایش‌ و انواع‌ حیوانات ‌یعنی چارپایان‌ و خزندگان ‌و پرندگان ‌و مرغان‌ و همهٔ بالداران‌، دو به‌ دو نر و ماده‌ با نوح ‌داخل‌ کشتی شدند و خداوند در کشتی را پشت ‌سر ایشان ‌بست‌. دو به‌ دو نر و ماده‌ با نوح ‌داخل‌ کشتی شدند و خداوند در کشتی را پشت ‌سر ایشان ‌بست‌. مدّت ‌چهل ‌روز باران ‌مانند سیل ‌بر روی زمین ‌می‌بارید و آب ‌زیادتر می‌شد به طوری که‌ کشتی از زمین ‌بلند شد. آب ‌به‌ قدری زیاد شد که ‌کشتی بر روی آب‌ به‌ حرکت‌ آمد. آب‌ از روی زمین ‌بالا می‌آمد و زورآورتر می‌شد تا اینکه ‌آب ‌تمام‌ کوههای بلند را پوشانید. و به ‌اندازهٔ هفت‌ متر از کوهها بالاتر رفت ‌و همه‌ چیز را پوشانید. هر جنبنده‌ای که ‌در روی زمین‌ حرکت ‌می‌کرد یعنی تمام ‌پرندگان‌، چارپایان‌ و خزندگان ‌و تمام‌ مردم‌، همه ‌مردند. هر جانداری که ‌در روی زمین‌ بود مرد. خدا هر موجودی را که ‌در روی زمین‌ بود یعنی انسان‌، چارپایان‌ و خزندگان ‌و پرندگان‌ آسمان‌، همه‌ را نابود کرد. فقط‌ نوح‌ با هرچه‌ در کشتی با او بود باقی ماند. آب ‌صد و پنجاه ‌روز روی زمین‌ را پوشانده ‌بود.'

خداوندا، داوود و زحمتهایی را که متحمّل شد فراموش مکن. به یادآور که قسم خورد و برای تو ای خدای یعقوب نذر کرد: «من تا خانه‌ای برای خداوند بنا نکنم، به خانهٔ خود نخواهم رفت و استراحت نخواهم کرد و نخواهم خوابید.» «من تا خانه‌ای برای خداوند بنا نکنم، به خانهٔ خود نخواهم رفت و استراحت نخواهم کرد و نخواهم خوابید.» «من تا خانه‌ای برای خداوند بنا نکنم، به خانهٔ خود نخواهم رفت و استراحت نخواهم کرد و نخواهم خوابید.» در بیت‌لحم، از وجود صندوق پیمان باخبر شدیم و در شهر یعاریم آن را یافتیم. بیایید به خانهٔ خداوند برویم و در برابر تختش او را پرستش کنیم. خداوندا، با صندوق پیمان که نشانهٔ قدرت توست به معبد بزرگ خود بیا و برای همیشه در آنجا ساکن شو. کاهنانت لباس عدالت بپوشند و مؤمنین تو با شادی برایت سرود بخوانند! به‌خاطر بنده‌ات داوود، روی خود را از پادشاه برگزیده‌ات بر مگردان. تو به داوود وعده دادی و از وعدهٔ خود بر نمی‌گردی: «یکی از فرزندان او را پادشاه می‌سازم. و او بعد از تو سلطنت خواهد کرد اگر فرزندان تو نیز به پیمان و احکام من وفادار بمانند، فرزندان آنها نیز تا به ابد بر تخت سلطنت تو خواهند نشست.» خداوند صهیون را برای سکونت خود برگزید و فرمود: «در اینجا برای همیشه سکونت خواهم کرد زیرا چنین اراده نموده‌ام. تمام احتیاجات صهیون را به فراوانی برآورده خواهم ساخت و بینوایان آن را با غذا سیر خواهم کرد. کاهنانش را لباس رستگاری خواهم پوشانید و مؤمنیش با شادی سرود خواهند خواند. در اینجا، داوود را به قدرت خواهم رسانید و چراغی برای برگزیدهٔ خود روشن خواهم کرد. دشمنانش را با لباس خجالت خواهم پوشانید، امّا سلطنت او کامیاب و شکوفا خواهد شد.»'

'خداوند را سپاس باد! چه نیکوست که خداوند را با سراییدن سرود ستایش کنیم، ستایش خداوند بسیار مناسب و لذّت بخش است. خداوند اورشلیم را دوباره آباد می‌کند و پراکندگان اسرائیل را جمع می‌سازد. او دل‏شکستگان را تسلّی می‌دهد و بر زخمهای ایشان مرهم می‌گذارد. او تعداد ستارگان را می‌‌داند و هر کدام از آنها را به نام می‌شناسد. خداوند ما بزرگ و قدرتش عظیم است، دانش و حکمت او بی‌کران است. خداوند، مسکینان را برمی‌افرازد، و شریران را سرنگون می‌کند. برای خداوند سرود شکرگزاری بخوانید و با نوای بربط برای خدای ما بسرایید. او آسمانها را با ابر می‌پوشاند و برای زمین باران فراهم می‌سازد و سبزه‌ها را بر تپّه‌ها می‌رویاند. به حیوانات خوراک می‌دهد و جوجه کلاغها را غذا می‌دهد. به قدرت اسبها علاقه‌ای ندارد و نیروی انسانها او را خشنود نمی‌سازد، بلکه رضامندی او از کسانی است که او را گرامی می‌دارند و به محبّت پایدار او توکّل می‌کنند. خداوند را ستایش کن، ای اورشلیم! خدای خود را ستایش کن، ای صهیون! '

«پس هرگاه آن وحشت عظیمی را که دانیال نبی از آن سخن گفت در مکان مقدّس ایستاده ببینید (خواننده خوب توجّه کند که منظور این قسمت چیست) کسانی‌که در یهودیه هستند، باید به کوهها بگریزند. اگر کسی روی بام خانه‌ای باشد، نباید برای بردن اسباب خود به پایین بیاید و اگر کسی در مزرعه باشد، نباید برای بردن لباس خود به خانه برگردد. آن روزها برای زنهای آبستن و شیرده چقدر وحشتناک خواهد بود! دعا کنید که وقت فرار شما در زمستان و یا در روز سبت نباشد، زیرا در آن وقت مردم به چنان رنج و عذاب سختی گرفتار خواهند شد که از ابتدای عالم تا آن وقت هرگز نبوده و بعد از آن هم دیگر نخواهد بود. اگر خدا آن روزها را کوتاه نمی‌کرد، هیچ جانداری جان سالم به در نمی‌برد. امّا خدا به‌خاطر برگزیدگان خود آن روزها را کوتاه خواهد ساخت. «در آن زمان اگر کسی به شما بگوید 'نگاه کن! مسیح اینجا یا آنجاست' آن را باور نکنید. زیرا اشخاص بسیاری پیدا خواهند شد که به دروغ ادّعا می‌کنند، مسیح یا نبی هستند و نشانه‌ها و عجایب بزرگی انجام خواهند داد به طوری که اگر ممکن بود، حتّی برگزیدگان خدا را هم گمراه می‌کردند. توجّه کنید، من قبلاً شما را آگاه ساخته‌ام. «اگر به شما بگویند که او در بیابان است، به آنجا نروید و اگر بگویند که او درون خانه است، باور نکنید. ظهور پسر انسان مانند ظاهر شدن برق درخشان از آسمان است که وقتی از شرق ظاهر شود تا غرب را روشن می‌سازد. هرجا لاشه‌ای باشد، لاشخوران در آنجا جمع می‌شوند! '