نان روزانه

نان روزانه: دوشنبه ۱ آبان

کلام امروز: اشعیا ۶: ۸ | مطالعهٔ کتاب مقدس: اشعیا ۶

گماشتن انبیا

«آنگاه آواز خداوند را شنیدم که می‌گفت: “که را بفرستم و کیست که برای ما برود؟” گفتم: “لبیک مرا بفرست.”»

اشعیا ۶: ۸ 

اشعیا یعنی «یهوه نجات است». این نام بی‌مناسبت با مکاشفه‌ها و نبوت‌هایی که خدا بدو بخشید نیست. در این باب، اشعیا رؤیایی می‌بیند که در آن گوشه‌ای از جلال خداوند بر او مکشوف می‌گردد. بعدها یوحنا نیز در همین راستا رؤیایی دریافت می‌کند که توصیف‌کنندهٔ تخت پدر است (مکاشفه ۴: ۱-۱۱).

آن «کرسی بلند و عالی» (۶: ۱)، اشاره به متعال بودن خداوند دارد و «هیکلی که از دامن‌های وی پر است»، تأکیدی است بر حضور خداوند در معبد اورشلیم و نه تنها بر معبد، بلکه بر کل هستی.

سرافین (فرشتگانی در حضور خداوند) با دو بال روی خود را می‌پوشانیدند؛ زیرا که تاب دیدن جلال خدا را نداشتند و با دو بال دیگر پاهای خود را می‌پوشانیدند؛ زیرا پا نمادی از مخلوق بودن است و با این عمل آنها معترف بودند که مخلوقاتی بیش نیستند و در برابر جلال خداوند لایق دیده شدن نمی‌باشند. آنان با دو بال دیگر پرواز می‌کردند؛ زیرا که زمین حضور مقدس خدا بود و خود را لایق نمی‌دیدند که آن را لمس نمایند. آواز پرشکوه قدوس، قدوس، قدوس اشاره به قدوسیت کامل خداوند دارد.

و حال، اشعیا خود را در برابر چنین قدوسیتی می‌بیند و لبان خود را ناپاک می‌خواند تا این مهم را تأکید کند که لبان ناپاک وی لایق بردن نام قدوس خدا و رساندن کلام او نیست. پطرس نیز در برابر قدوسیت عیسی خود را گناهکاری بیش نمی‌بیند. (لوقا ۵: ۸)

خداوند به‌واسطهٔ فرشتهٔ خود بر فروتنی اشعیا ترحم نموده، لبان او را پاک می‌گرداند تا شایستهٔ بردن نام خداوند و رساندن پیغام وی باشد. خدای قدوس این‌چنین اشعیا را تقویت نموده و دلیری می‌بخشد تا در پاسخ به دعوت او بگوید که لبیک مرا بفرست. هر‌چند خداوند ارمیا را قبل از بیرون آمدن از رحم مادر تقدیس نمود تا برای او نبی باشد (ارمیا ۱: ۵)، اما در خصوص اشعیا این چنین عمل کرد که در پی مکاشفه‌ای عالی از جلال خویش او را برای خدمت پاک، فروتن و تجهیز نمود.

مطالعهٔ کتاب مقدس

اشعیا ۶: ۸

«آنگاه آواز خداوند را شنیدم که می‌گفت: "که را بفرستم و کیست که برای ما برود؟” گفتم: “لبیک مرا بفرست.”»

اشعیا ۶

مأموریت اِشعیا
۱در سالی که عُزّیای پادشاه درگذشت، خداوند را دیدم که بر تختی بلند و رفیع نشسته بود و دامنِ ردایش معبد را پر ساخته بود. ۲بر فراز او سَرافین ایستاده بودند. هر یک از آنها شش بال داشت: با دو بال روی خود را می‌پوشانید، با دو بال پا‌های خود را، و با دو بال نیز پرواز می‌کرد. ۳هر یک از آنها به دیگری ندا در داده، می‌گفت:
«قدوس، قدوس، قدوس است خداوندِ لشکرها؛
تمامی زمین از جلال او مملو است.»
۴پایه‌های آستانه از آوای او که ندا می‌کرد می‌لرزید و خانه از دود آکنده بود. ۵پس گفتم: «وای بر من که هلاک شده‌ام! زیرا که مردی ناپاک لب هستم و در میان قومی ناپاک لب ساکنم، و چشمانم پادشاه، خداوند لشکرها را دیده است!»
۶آنگاه یکی از سَرافین پروازکنان نزد من آمد. او در دست خود اَخگری داشت که با انبُر از مذبح برگرفته بود. ۷با آن دهانم را لمس کرد و گفت: «هان، این لبانت را لمس کرده است؛ تقصیرت رفع شده و گناهت کفاره گشته است.» ۸آنگاه آوای خداوندگار را شنیدم که می‌گفت: «کِه را بفرستم و کیست که برای ما برود؟» گفتم: «لبیک؛ مرا بفرست!» ۹فرمود: «برو و به این قوم بگو:
«”همچنان بشنوید، اما نفهمید؛
همچنان ببینید، اما درک نکنید.“
۱۰دل این قوم را سخت ساز،
گوشهایشان را سنگین کن،
و چشمانشان را ببند؛
مبادا با چشمان خود ببینند،
و با گوشهای خود بشنوند،
و با دلهای خویش بفهمند،
و بازگشت کرده، شفا یابند.»
۱۱آنگاه پرسیدم: «خداوندگارا، تا به کِی؟»
پاسخ آمد:
«تا آنگاه که شهرها ویران گشته، از سَکَنه تهی شوند؛
و خانه‌ها بدون آدمی و زمین، خراب و ویران گردد.
۱۲تا آنگاه که خداوند آدمیان را دور سازد،
و در میان این سرزمین مکانهای متروک، بسیار گردد.
۱۳حتی اگر یک‌دهم در آن باقی مانند،
دیگر بار سوخته خواهد شد؛
مانند درخت بلوط یا چنار،
که چون قطع شود
کُنده‌اش باقی می‌ماند.
ذریتِ مقدسْ کُندۀ آن خواهد بود.»
ارزیابی

مطالب جدید

دیدگاه شما در مورد این مطلب:
این دیدگاه به‌طور خصوصی برای ما فرستاده می‌شود. بنابراین، مشخصات شما «کاملاً» محفوظ است.