امید زنده

«متبارک باد خدا و پدر خداوند ما عیسی مسیح که از رحمت عظیم خود، ما را به واسطۀ رستاخیز عیسی مسیح از مردگان، تولّدی تازه بخشید، برای امیدی زنده»

اول پطرس ۱: ۳

یکی از نام‌های خداوند متعال «خدای امید» است. ایمان مسیحی نیز در گرو امید به «…وطنی نیکوتر یعنی وطن سماوی» (عبرانیان ۱۱: ۱۶) است. نیز، امید به نو‌شدن جهانی که لابدِ از صیرورت و انقضاست. امید مسیحی بر بنیان اعتماد به وفاداری و امانت خداوند و ایمان به وعده‌های اوست که آینده را تضمین می‌کند.

انسان به تجربه آموخته است در دنیایی زندگی می‌کند که عدم قطعیت جبلی آن است. بنابراین، نمی‌تواند به توانایی خود برای به‌دست‌آوردن آینده‌ای مطمئن، حقیقی و ابدی اطمینان داشته باشد. از این دریچه، مسیحیان دریافته‌اند که تنها منبع حقیقی قطعیت و اطمینان که می‌تواند نور امیدی به روی آینده‌ای مطمئن بگشاید، امید به خدای متعال است. امید کلیسا نیز بر ایمان به تحقق وعدهٔ بازگشت مسیح و تحقق تمامی وعده‌های خداست. امید به معاد جسمانی و تحقق کامل ملکوت خداوند.

کتاب مکاشفهٔ یوحنای قدیس چشم‌اندازی کاملاً اعجاب‌انگیز و امید‌بخش برای آیندهٔ جهان ترسیم می‌کند. نویسندهٔ مکاشفه، فارغ از وعده‌های فردی برای تفقد و نجات کلیسا، بر امید مبارک دیگر تأکید می‌نماید: زمین مدت‌ها است که برای انسان بهشت برین نیست؛ زیرا گناه سبب شد تا زمینی که گرفتار لعنت شده است، احیا شود. «…و دیدم آسمانی جدید و زمینی جدید، چونکه آسمان اول و زمین اول درگذشت…» (مکاشفه۲۱: ۱)

انسان هبوط کرده، زمین که در آن متوطن است را با خودخواهی و بی‌حکمتی به زوال کشانده است. هر روزه خبرهای ناگوار از نابودی جنگل‌ها، انقراض حیوانات و آلودگی هوا کام هر شنونده‌ای را تلخ می‌سازد. اما، وعدهٔ عالی این است که خدا اراده فرموده است تا علاوه بر انسان‌ها، زمین و آسمان نیز در نجات توسط عیسی مسیح سهیم شوند. «زیرا اینک من آسمانی جدید و زمینی جدید خواهم آفرید و چیزهای پیشین بیاد نخواهد آمد و به‌خاطر نخواهد گذشت». (اشعیا ۶۵: ۱۷)