نقش معبد در تعلیم و حفظ ایمان، در سؤالی دربارۀ آیین ماتم گرفتن تجلی یافته است. این امر زمانی بنیان گذاشته شد که معبد اولیه ویران شد، و اکنون این سؤال مطرح شد که حالا که بازسازی معبد در حال اجرا است، آیا رسم ماتم گرفتن هنوز درست است یا نه. پاسخ به این سؤال توجه مطرح‌کنندگان آن را به گفتارهای نبوتی پیشین در خصوص رابطۀ عبادت و اطاعت جلب کرد. قوم یهود در یادگیری درسهای مربوط به کامیابی کُند و آهسته بودند. در اوقات مساعد، درست بود که با قدردانی از خدا، و با کمک سخاوتمندانه به فقیران واکنش نشان دهند.
برای توضیح این موضوع، از آیاتی استفاده شده که منعکس‌کنندۀ تعالیم انبیای پیشین و نیز تعالیم کتاب تثنیه است: اصیل بودن اطاعت از خدا از طریق میزان عدالت اجتماعی سنجیده می‌شود. بذرهای عادت‌های دیرینۀ ظلم و ستم و نادرستی منجر به دروِ محصول غضب الهی شده بود. تبعید و ویرانی در آن «سرزمین دل‌انگیز» را می‌توان همچون مکافات الهی برای نااطاعتی تعبیر کرد. جامعۀ نوین متشکل از تبعیدیونِ بازگشتی، در کنار بازماندگانی که پس از شکست یهودا، در آن سرزمین باقی مانده بودند، اکنون باید درسهایی را که نیاکانشان نخواستند بیاموزند، عمیقاً در دل خود جای دهند.
ایمان مسیحی این دیدگاه نبوتی را به ارث برده است. اطاعت ما از خدا نه فقط در اشتیاق ما به عبادت متجلی می‌گردد، بلکه همچنین در اشتیاق ما به ایجاد جامعه‌ای که براستی تمامی اقشار اجتماعی را پذیرا باشد، و در آن، نیازهای افراد آسیب‌پذیر در اولویت قرار گیرند.
دعای امروز
ای خدای قادر مطلق،
ای که پسرت راهی برای رسیدن به حضورت به روی ما گشوده،
راهی نو و زنده:
دلی خالص و اراده‌ای مستحکم به ما عنایت فرما
تا تو را در روح و راستی بپرستیم؛
به‌واسطۀ عیسای مسیح، پسر تو و خداوندگار ما،
که با تو زنده است و سلطنت می‌کند،
در اتحاد با روح‌القدس،
یک خدا، اکنون و تا ابدالآباد.
