نخستین یکشنبهٔ ایام ظهور عیسای مسیح
پولس با اقتداری همچون اسقف و ایمانی رسولی برای نوایمانان افسس، وارد عمل میشود. در اینجا ما عدهای از پیروان یحیای تعمیددهنده را میبینیم که تا حدی با اصول ایمان مسیحی آشنا شدهاند، اما ایمان، آموختهها و تجربهشان هنوز به بلوغ نرسیده است. حیاتیترین تجربهای که آنها از آن بیبهره مانده بودند، مربوط به روحالقدس میباشد، اما پس از تعلیم و دستگذاری پولس، پریِ روح قدوس خدا را تجربه کردند.
این نمونهای است از اینکه چگونه کلیسای اولیه جریانهای مختلفی از مسیحیت را در جهان به نظم درآورد. به باور پولس، تعمید در نام عیسای مسیح و پس از آن، دستگذاری بر شاگرد، بهوضوح معیار سنجش مسیحیت رسولی محسوب میشد. شاید بتوان دستگذاشتن پولس را شکلی اولیه از مراسم «تأیید» دانست که در آن، مهر روحالقدس بر فرد تازه تعمیدیافته قرار میگیرد.
برای آنکه شادی ایمان به کمال در ما زنده شود، دعوت شدهایم تا روحالقدس را در دل بپذیریم. این مسئله به شکلهای مختلف، علیالخصوص به شکل آیینهای کلیسایی، در کلیسای مدرن تحت تأثیر قرار گرفته است. این آیینها بهعنوان راهی رایگان برای دسترسی کامل به روحالقدس برای یکایک کسانی ارائه شدهاند که خواستار این هدیه هستند. در این روز، زمانی که تعمید خودِ عیسی را جشن میگیریم، بیایید برای این هدیه شادی کنیم و آن را با خوشحالی بپذیریم.
مطالعهٔ کتاب مقدس
اعمال رسولان ۱۹:۱-۷
و امّا هنگامی که آپولس در قُرِنتُس بود، پولس پس از گذر از نواحی مرتفع مرکزی، به اَفِسُس رسید. در آنجا شاگردانی چند یافت و از ایشان پرسید: «آیا هنگامی که ایمان آوردید، روحالقدس را یافتید؟» گفتند: «ما حتی نشنیدهایم که روحالقدس هست.» به ایشان گفت: «پس چه تعمیدی یافتید؟» گفتند: «تعمید یحیی.» پولس گفت: «تعمید یحیی، تعمیدِ توبه بود. او به قوم میگفت به آن که پس از او میآمد ایمان بیاورند، یعنی به عیسی.» چون این را شنیدند، در نام خداوندْ عیسی تعمید گرفتند. و هنگامی که پولس دست بر آنان نهاد، روحالقدس بر ایشان آمد، به گونهای که به زبانهای غیر سخن گفتند و نبوّت کردند. آن مردان، جملگی حدود دوازده تن بودند.
مزمور ۲۹
ای آسمانیان، وصف خداوند را بگویید! وصف جلال و قوّتِ خداوند را بگویید! وصف جلال نام خداوند را بگویید! خداوند را در فَرّ قدوسیتش پرستش کنید! آوای خداوند بر روی آبهاست؛ خدای جلال رعد میدهد، خداوندی که بر روی آبهای بسیار است. آوای خداوند نیرومند است؛ آوای خداوند پرشکوه است. آوای خداوند درختان سِدر را میشکند؛ خداوند سِدرهای لبنان را در هم میشکند. او لبنان را همچون گوسالهای برمیجهاند، و سیریون را چونان گاوی جوان. آوای خداوند تیرهای آتشین آذرخش میفرستد. آوای خداوند بیابان را میلرزاند؛ خداوند بیابان قادِش را میلرزاند. آوای خداوند سروها را میلرزاند و جنگل را بیبرگ میگرداند. در معبد او همگان ندا میکنند: «جلال!» خداوند بر توفان آب جلوس فرموده است، خداوند چون پادشاه جلوس فرموده است، تا به ابد. باشد که خداوند قوم خود را نیرو بخشد؛ باشد که خداوند قوم خود را به سلامتی مبارک سازد.
مرقس ۱:۴-۱۱
پس یحیای تعمیددهنده در بیابان ظهور کرده، به تعمیدِ توبه برای آمرزش گناهان موعظه میکرد. اهالی دیار یهودیه و مردمان اورشلیم، همگی نزد او میرفتند و به گناهان خود اعتراف کرده، در رود اردن از او تعمید میگرفتند. یحیی جامه از پشم شتر بر تن میکرد و کمربندی چرمین بر کمر میبست، و ملخ و عسل صحرایی میخورد. او موعظه میکرد و میگفت: «پس از من، کسی تواناتر از من خواهد آمد که من حتی شایسته نیستم خم شوم و بند کفشهایش را بگشایم. من شما را با آب تعمید دادهام، امّا او با روحالقدس تعمیدتان خواهد داد.» در آن روزها، عیسی از ناصرۀ جلیل آمد و در رود اردن از یحیی تعمید گرفت. چون عیسی از آب برمیآمد، در دم دید که آسمان گشوده شده و روح همچون کبوتری بر او فرود میآید. و ندایی از آسمان در رسید که «تو پسر محبوب من هستی و من از تو خشنودم.»
پیدایش ۱:۱-۵
در آغاز، خدا آسمانها و زمین را آفرید. زمین بیشکل و خالی بود، و تاریکی بر روی ژرفا؛ و روح خدا سطح آبها را فرو گرفت. خدا گفت: «روشنایی باشد،» و روشنایی شد. خدا دید که روشنایی نیکوست، و خدا روشنایی را از تاریکی جدا کرد. خدا روشنایی را ’روز‘ و تاریکی را ’شب‘ نامید. شامگاه شد و بامداد آمد، روز اوّل.