نحمیا

هنگامی که دیوار دور اورشلیم ساخته شد، مردم جشن گرفتند. همه مردم برای شنیدن کلام خدا دور هم جمع شدند. قرار بود پس از سال‌ها رنج و مشقت و شرمندگی، بار دیگر کلام خدا خوانده شود. قوم اسرائیل وقتی کلام خدا را شنیدند، گریستند. اشک‌های شوق، با اشک‌های اندوه به‌هم آمیخت. اندوه به‌خاطر گناهانی که مرتکب شده‌ بودند. چقدر خوب است که انسان به‌خاطر گذشته گناه‌آلود خود محزون باشد، اما باید به‌خاطر بخشایش و محبت خدا نیز خوشحال بود. «ساکت باشید زیرا که امروز مقدس است. پس محزون نباشید» (نحمیا ۱۱:۸). سپس نحمیا مردم را دعوت کرد تا به دیگران نیز بیندیشند، آنانی که چیزی برای جشن گرفتن نداشتند. «نزد هر که چیزی برای او مهیا نیست حصه‌ها بفرستید». مشخصه اصلی شادی و شکرگزاری واقعی این است که همه در آن شریک باشند. مردم دستور را دریافتند و از برکاتی که داشتند قسمتی را برای آنانی که بی چیز بودند، فرستادند. هنوز هم برکاتی برای دادن موجود هست. «شخص سخی فربه می‌شود، و هر که سیراب می‌کند خود نیز سیراب خواهد گشت» (امثال ۲۵:۱۱).