خروج ۳۱:۳۲-۳۲
پس موسی به حضور خداوند برگشت و گفت: «آه، این قوم گناهی عظیم کرده، و خدایان طلا برای خویشتن ساخته‌اند. الان هرگاه گناه ایشان را می‌آمرزی و اگرنه مرا از دفترت که نوشته‌ای، محو ساز.
موسی
این یکی از تکان‌دهنده‌ترین و تأثرآورترین آیات عهد عتیق است. شفاعت موسی برای قوم اسراییل درسی چشمگیر از محبت و توجه می‌باشد. او خیلی روشن و صریح به خدا گفت که اگر قرار است قومش بمیرند، وی ترجیح می‌دهد با ایشان بمیرد. او بزرگترین قربانی‌ای که می‌شناخت را تقدیم نمود: رابطهٔ خودش با خدا و امیدش به نجات ابدی را. البته موسی نمی‌توانست کفاره گناهان قومش را بپردازد؛ به همین دلیل بود که عیسی آمد، اما موسی خویشتن را مسیح‌وار تقدیم نمود.
ما هرگز نمی‌توانیم مانند مسیح گناه کسی را کفاره نماییم، اما می‌توانیم مسیح‌وار نقش قربانی را ایفا کنیم. وقتی برای دیگران، فرزندانمان، خانواده‌مان، کشورمان، برادران و خواهرانمان که در رنج و عذابند شفاعت می‌کنیم، آنان مورد حفاظت قرار خواهند گرفت. من دوست دارم با این کار وظیفه‌ام را به نحو احسن انجام دهم. میان دعا و شفاعت تفاوت بزرگی وجود دارد. دعا را شما برای خودتان می‌کنید: برای برکت، سلامت، حفاظت و… دعا می‌کنید. اما شفاعت زمانی است که برای دیگران در شکاف می‌ایستید. ابراهیم چنین شفیعی بود: او برای سدوم و غموره دعا کرد. موسی برای دیگران شفاعت کرد. شما چطور؟
