هریستو کولیچف

ما در جهانی زندگی می‌کنیم که کنترلش به‌دست دشمن خداست و چون فرزندان خدا شده‌ایم، پس ما هم دشمنان آن شرور محسوب می‌گردیم. هدف او نابود ساختن جان‌های ماست. فرقی نمی‌کند که چگونه و از چه راهی این کار را انجام می‌دهد: آزار یا فشار و ستم، چاپلوسی یا سازشکاری، و یا پوچی یا رفاه. روشش زیاد مهم نیست، نتیجة پایانی، آن است که اهمیت دارد. شیطان می‌داند که مسیحیان دست از ایمانشان به خدا بر نمی‌دارند. منظورم، مسیحیان راستین است. مسیحیان اسمی که به راحتی این کار را می‌کنند.
باید بارها و بارها از خودمان بپرسیم: آیا من زیر کنترل شیطان زندگی می‌کنم یا کنترل زندگی‌ام را خدا در دست دارد؟ می‌دانم که فرزند او هستم، اما آیا همچون فرزند خدا زندگی می‌کنم؟ من اگر فرزند خدا هستم، هرگز نباید با دنیا دوستی داشته باشم. «دوستی با دنیا دشمنی با خداست» (یعقوب ۴:‌۴). دوستی با سازش آغاز می‌گردد و نهایتاً به بردگی می‌انجامد. زندگی مسیحی زندگی آمیخته به سازش و بندگی نیست، بلکه زندگی همراه با ایستادگی و آزادی است؛ «زیرا هر که از خدا زاده شده است، بر دنیا غلبه می‌یابد و این است غلبه‌ای که دنیا را مغلوب کرده است؛ یعنی ایمان ما» (اول یوحنا ۵:‌۴). «زیرا آن که در شماست بزرگتر است از آن که در دنیاست» (اول یوحنا ۴:‌۴). «به خدا ایمان داشته باشید» (مرقس ۱۱:‌۲۲).