ژوزف تُن

رنج‌کشیدن چیز عجیبی نیست. راستش، این اصلاً یک تراژدی به‌حساب نمی‌آید. یک جور افتخار است. «برای همین خوانده شده‌اید، زیرا مسیح برای شما رنج کشید و سرمشقی گذاشت تا بر آثار قدم‌های وی پا نهید» (اول پطرس ۲۱:۲). بنا به فرمایش پطرس، رنج‌کشیدن دعوت ماست. حتی می‌شود گفت لطفی از جانب خداست. پطرس و یوحنا را تازیانه زدند، که مجازاتی بسیار سخت می‌باشد، اما وقتی ایشان را با بدن‌های خونین بیرون فرستادند، شادی می‌کردند؛ «زیرا شایسته شمرده شده بودند که به‌خاطر آن نام اهانت ببینند» (اعمال رسولان ۴۱:۵). پطرس و یوحنا می‌دانستند که تازیانه‌خوردن برای مسیح افتخاری عظیم است، گویی چیزی را دریافت نموده بودند که نصیب هر کسی نمی‌شود. یک مسیحی بایستی شایسته رنج‌کشیدن برای خداوند شمرده شود. چنین رنج کشیدنی یک دعوت است، یک لطف و افتخار بزرگ.