ژوزف تُن

رنج‌کشیدن بدون هدف نیست. پطرس می‌نویسد که ما سنگ‌های زنده‌ای هستیم که با به هم پیوستنمان، معبدی روحانی ساخته می‌شود. لابد زمانی که پطرس این کلمات را می‌نوشته، معبد سلیمان پادشاه را در نظر داشته است. سلیمان سنگتراشانی در خدمت خود داشت که سنگ‌ها را یکی یکی از دل کوه‌ها بیرون می‌کشیدند و آنها را تراش و صیقل می‌دادند. سپس همه سنگ‌ها را به محل احداث بنا، یعنی جایی که قرار بود در آنجا این سنگ‌ها به هم بپیوندند، منتقل می‌کردند. کتاب مقدس می‌گوید که در محل احداث معبد هیچ صدای چکش و قلم سنگتراشی شنیده نمی‌شد؛ برش و صیقل سنگ‌ها در همان معدن انجام می‌گرفت (اول پادشاهان ۷:۶).

پطرس می‌نویسد که ما سنگ‌های زنده‌ای هستیم که در بنای عمارتی روحانی به کار خواهیم رفت. روزی، آخرین سنگ هم در جای خود قرار داده خواهد شد و آن وقت معبدی باشکوه نمایان خواهد گردید! خدا در آن ساکن خواهد گردید، اما معنای تلویحی این گفته آن است که ما هنوز در معدن خدا به سر می‌بریم؛ یعنی جایی که سنگ‌ها را می‌برند و صیقل می‌دهند و البته این درد دارد. موسی رسوایی به‌خاطر مسیح را باارزش‌تر از گنج‌های مصر شمرد؛ زیرا از پیش به پاداش چشم دوخته بود. او پایداری به خرج داد چون آن نادیدنی را همواره در برابر چشمان خود داشت (عبرانیان ۲۶:۱۱- ۲۷). خدا از این طریق می‌تواند از ما استفاده کند به‌عنوان سنگی زنده برای بنای عمارتی روحانی.