مزمور ۱۱۵:۱
ما را نی، ای خداوند! ما را نی، بلکه نام خود را جلال ده.
هریستو کولیچف
گاهی ما در ایمانمان خودخواه میشویم. از خدا میخواهیم زندگیمان را آنگونه مرتب سازد که اگر خودمان تواناییاش را داشتیم در جهت شادی و آسودگی زندگی خود میکردیم. همیشه به آسایش خودمان فکر میکنیم و خدا هم مجبور است آن را برایمان فراهم نماید. از او میخواهیم احتیاجاتمان را (که تعدادشان کم هم نیست!) به گونهای برآورده سازد که طعم لذت را در زندگی خود بچشیم، اما خدا این گونه عمل نمیکند. هنگامی که یوسف در زندان بود، دلش میخواست تا جایی که امکان دارد زودتر از آنجا بیرون بیاید، اما خدا همان موقع دعایش را اجابت نکرد. جواب را به تأخیر انداخت تا نام خودش را جلال دهد (پیدایش ۴۱:۲۸). مارتا و مریم دلشان میخواست که عیسی زودتر بیاید تا برادرشان ایلعازر را شفا بخشد، اما عیسی همان موقع نیامد. آیا او از نیاز و دعاهای آن دو خواهر آگاه نبود؟ البته که بود، اما صبر کرد تا نام خدا را جلال دهد (یوحنا ۱۱). تا زمانی که میخواهیم امور در جهت میل و هوس ما پیش بروند، او دست نگه میدارد و دعاهایمان را اجابت نمیکند. خدا میخواهد نام خود را جلال دهد. «ندارید از این جهت که سؤال نمیکنید و سؤال میکنید و نمییابید، از این رو که به نیت بد سؤال میکنید تا در لذات خود صرف نمایید.»
آیا نیات و انگیزههای ما درستند؟ آیا اولویتهای ما درستند؟ این به ما یاد میدهد که دعا کنیم: «ای پدر ما که در آسمانی، نام تو مقدس باد، ملکوت تو بیاید، اراده تو کرده شود.» چنین دعایی همیشه اجابت میشود، زیرا نامش را جلال میدهد و این بالاترین لذتها را به ما میدهد.