ایرینا راتوشینسکایا

این تکان‌دهنده‌ترین درخواست از یک انسان است؛ کمال مطلق و نه کمتر از آن. آیا مخاطب این درخواست به‌راستی ما هستیم؟ ما که در بهترین شرایط می‌توانیم به گناهکار‌بودن خودمان وقوف پیدا کنیم؟ بعضی‌ها فکر می‌کنند که اعتراف به گناهکا‌ربودن یک دستاورد عالی روحانی است، اما آیا این کمکی می‌کند؟

تنها تشخیص پزشکی نیست که بیمار را درمان می‌کند، بلکه بیمار برای بهبودی به مداوا نیاز دارد. اغلب از مردم این حرف را می‌شنویم که: «من که قدیس نیستم.» و تازه با لحنی این حرف را می‌زنند که از خودشان رفع گناه نمایند، گویی می‌خواهند بگویند: «من تصدیق می‌کنم که قدیس نیستم، پس وظیفه‌ام را انجام داده‌ام.» اما این تنها بخشی از وظیفهٔ ماست.
هر درخواستی که مسیح از ما کرده‌، با وعده‌ای همراه است. او فقط دستور نمی‌دهد که فلان کار را بکنید، بلکه خودش هم ما را در انجام آن کار یاری می‌دهد. اگر تنها ایمان داشته باشیم همین کافی است! کمال، مفهومی بی‌اندازه جسورانه است. حتی فکر‌کردن به آن نیز مستلزم جرات و جسارت است. با این وجود این درخواست خطاب به من و شماست. دل ما به این درخواست و به وعدهٔ این معجزه چه واکنشی نشان می‌دهد؟