اعمال رسولان ۸:۱
اما چون روح‌القدس بر شما آید، قدرت خواهید یافت و... شاهدان من خواهید بود.
«اینک من هر روزه تا پایان این عصر با شما هستم» (متی 20:28).
هوراشیو هررا
دلایل زیادی وجود دارند که ما به‌واسطهٔ آنها اغلب احساس تنهایی می‌کنیم. هرگاه عزیزی را از دست می‌دهیم، احساس تنهایی می‌کنیم. یا زمانی که دورهٔ پر رنج و عذاب جسمانی و روحانی را طی می‌کنیم. وقتی از یاد می‌رویم و احساس رانده‌شدگی، نادیده‌گرفته‌شدن یا تحقیر بهمان دست می‌دهد، حس می‌کنیم که تنهاییم.
خداوند ما را ترغیب می‌کند تا محکم به او بچسبیم؛ او نیز به ما می‌چسبد و رهایمان نمی‌کند. هنگامی که عیسی به آسمان بازگشت، شاگردان اندوهگین شدند. احساس تنهایی می‌کردند، اما فرشتهٔ خداوند بدیشان وعده‌ای شگفت و عالی داد که البته با تکلیفی بزرگ همراه بود: «همین عیسی… باز خواهد آمد.» روزی، خداوند در جلال باز خواهد گشت. ما نیز به شباهت او در خواهیم آمد و مثل او خواهیم شد. چه روزی خواهد بود آن روز! روزی بی‌پایان! مسیحیان سرانجامی نومید‌کننده ندارند، بلکه امیدی بی‌پایان در انتظارشان است. در خلال این مدت، او با روح خود، که در ما زیست می‌کند و با ما خواهد بود، ما را راهنمایی خواهد کرد تا روزی که نجات‌دهنده‌مان را ملاقات نماییم. ما یقیناً می‌توانیم با این وعده‌ها با آینده روبه‌رو شویم، اما این پایان کار نیست.
او کاری نیز به ما محول می‌کند تا انجام دهیم. وعده‌های خدا همه در گرو انجام وظیفه‌ای هستند؛ همیشه این‌گونه است. «و… شاهدان من خواهید بود.» زمان آن نیست که گوشه‌ای بنشینیم و مویه و گلایه کنیم. کارها برای انجام دادن داریم. کار کنید تا زمانی که او باز آید. وقتی چنین می‌کنیم، این حقیقت بزرگ را تجربه خواهیم نمود: «اینک من هر روزه تا پایان این عصر با شما هستم.»
