مزمور ۱:۱۹- ۵ و ۷- ۹ و ۱۴
آسمان جلال خدا را بیان می‌کند و فلک از عمل دست‌هایش خبر می‌دهد. روز سخن می‌راند تا روز و شب معرفت را اعلان می‌کند تا شب. سخن نیست و کلامی نی و آواز آنها شنیده نمی‌شود. قانون آنها در تمام جهان بیرون رفت و بیان آنها تا اقصای ربع مسکون. خیمه‌ای برای آفتاب در آنها قرار داد؛ شریعت خداوند کامل است و جان را بر می‌گرداند؛ شهادات خداوند امین است و جاهل را حکیم می‌گرداند. فرایض خداوند راست است و دل را شاد می‌سازد. امر خداوند پاک است و چشم را روشن می‌کند. ترس خداوند طاهر است و ثابت تا ابدلآباد. احکام خداوند حق و تماما عدل است. سخنان زبانم و تفکر دلم منظور نظر تو باشد، ای خداوند که صخره من و نجات‌دهنده من هستی.
داوود
داوود خدای آفرینش را تکریم می‌نماید. خدا جلال خود را در آفرینشش آشکار ساخته است، اما نه فقط در آفرینش. از همه مهمتر خدا از طریق کلامش با ما سخن می‌گوید. مشاهدهٔ عظمت خدا در طبیعت و در کلامش، داوود را به دعایی رهنمون می‌شود: عظمت تو از طریق زندگی من نیز دیده شود.
