قصان خلف

بیروت یکی از تیره‌ترین مراحل جنگ لبنان را تجربه می‌کرد. این شهر بیشتر به جهنمی بی در و پیکر شبیه بود. چندین روز بود که باران گلوله و خمپاره بر بخش وسیعی از بیروت می‌بارید و خیلی‌ها کشته شده بودند. پس از خاتمه درگیری، برای دیدن بانوی جوانی که حس همدردی مرا برانگیخته بود، رفتم. او شوهرش را در آخرین زد و خورد از دست داده بود و با سه بچه کوچک تنها مانده بود. او همین طور می‌گریست و مویه می‌کرد و دوستان در حال تسلی دادن وی بودند. وقتی متوجه من شد، فریاد زد: «من به خدا ایمان ندارم. درباره او با من حرف نزن. او به ما هیچ اهمیتی نداد. گذاشت ما بمیریم و فقط نشست و تماشا کرد.» موجی از ترحم جانم را دربر گرفت. در کشورم، هزاران نفر همین کلمات را به زبان می‌آوردند. بعد از اینکه آرام شد، به او گفتم: «خانم عزیز، آنچه شما دربارۀ خدا گفتید، همه‌اش درست می‌بود اگر او خود انسان خاکی نمی‌شد و بر صلیب نمی‌مرد تا خود را فدیه کند و ثابت نماید که ما برایش مهم هستیم. خدا در مسیح خویشتن را درگیر موقعیت‌های ما نمود و چون او هم همین مراحل درد و رنج را پشت سر گذارده، می‌تواند رنج دیدگان را یاری نماید. آیا به این ایمان داری؟ با سر پاسخ مثبت داد.