اشعیا ۱۰:۵۴
هرآینه کوه‌ها زایل خواهد شد و تل‌ها متحرک خواهد گردید، لیکن احسان من از تو زایل نخواهد شد و عهد سلامتی من متحرک نخواهد گردید. خداوند که بر تو رحمت می‌کند این را می‌گوید.
مهدی دیباج
خدای قادر مطلق نه تنها قدرت راه رفتن و به پیش رفتن یا بالا رفتن با خودش را به ما می‌دهد، بلکه این قدرت را هم می‌دهد تا با او پایین برویم و وارد وادی نبرد گردیم. در واقع باید این‌طور بگویم: شاید من به‌سوی او به بالا بروم، اما او به‌سوی من پایین می‌آید. می‌توانم در جای‌های آسمانی، روی «شانه‌های پهن» او بنشینم. او هم در وادی نبرد کنار من زانو می‌زند و دستان مرا نگاه می‌دارد. هرچه او را آن بالاها بیشتر ملاقات نمایم. امداد او را این پایین بیشتر تجربه خواهم نمود. کوه‌های زندگی ممکن است زایل شوند، دردهای جدایی از خانواده عزیزم شاید مرا رنج بدهد، شاید سلول زندان تاریک باشد، اما احسان او نسبت به من زایل نخواهد شد و محبت او نسبت به من هر روز شدیدتر و نیرومندتر خواهد گردید.
