مزمور ۵۶:۱-۴ و ۱۱-۱۹
« ای خدا بر من رحم فرما، زیرا که انسان مرا به شدت تعاقب میکند. تمامی روز جنگ کرده، مرا اذیت مینماید. خصمانم تمامی روز مرا به شدت تعاقب میکنند، زیرا که بسیاری با تکبر با من میجنگند. هنگامی که ترسان شوم، من بر تو توکل خواهم داشت. در خدا کلام او را خواهم ستود. بر خدا توکل کرده، نخواهم ترسید. انسان به من چه میتواند کرد؟ آنگاه در روزی که تو را بخوانم دشمنانم رو خواهند گردانید. این را میدانم، زیرا خدا با من است. در خدا کلام او را خواهم ستود. در خداوند کلام او را خواهم ستود. بر خدا توکل دارم پس نخواهم ترسید. آدمیان به من چه میتوانند کرد؟
داوود
با وجودی که مرگ بار دیگر داوود را تهدید میکند، این مزمور که به دست وی و در هنگامهٔ تهدیدات نوشته شده، سرشار از توکل به خداوند خدایش میباشد. هر چه داوود بیشتر با خدا حرف میزند، دشمن بیشتر در پس زمینه محو میگردد. کسی که بر خدا توکل نماید، میتواند تحت هر شرایطی استوار بماند، زیرا کنترل امور در دست خداست، نه دشمن.