مزمور ۱:۵- ۴ و ۸- ۱۲

ای خداوند، به سخنان من گوش بده! در تفکر من تأمل فرما! ای پادشاه و خدای من، به آواز فریادم توجه کن، زیرا که نزد تو دعا می‌کنم. ای خداوند صبحگاهان آواز مرا خواهی شنید؛ بامدادان (دعای خود را) نزد تو آراسته می‌کنم و انتظار می‌کشم، زیرا تو خدایی نیستی که به شرارت راغب باشی و گناهکار نزد تو ساکن نخواهد شد... ای خداوند، به سبب دشمنانم مرا به عدالت خود هدایت نما و راه خود را پیش روی من راست گردان، زیرا در زبان ایشان راستی نیست؛ باطن ایشان محض شرارت است؛ گلوی ایشان قبر گشاده است و زبان‌های خود را جلا می‌دهند. ای خدا، ایشان را ملزم ساز تا به سبب مشورت‌های خود بیفتند و به کثرت خطایای ایشان، ایشان را دور انداز زیرا که بر تو فتنه کرده‌اند و همهٔ متوکلانت شادی خواهند کرد و تا به ابد ترنم خواهند نمود، زیرا که ملجای ایشان تو هستی و آنانی که اسم تو را دوست می‌دارند، در تو وجد خواهند نمود، زیرا تو ای خداوند مرد عادل را برکت خواهی داد، او را به رضامندی، مثل سپر احاطه خواهی نمود.