مزمور ۷:۲۷- ۱۴
ای خداوند چون به آواز خود میخوانم مرا بشنو و رحمت فرموده، مرا مستجاب فرما. دل من به تو میگوید (که گفتهای): «روی مرا بطلبید.» بلی روی تو را ای خداوند خواهم طلبید. روی خود را از من مپوشان و بنده خود را در خشم برمگردان. تو مددکار من بودهای. ای خدای نجاتم، مرا رد مکن و ترک منما. چون پدر و مادرم مرا ترک کنند، آنگاه خداوند مرا برمیدارد. ای خداوند طریق خود را به من بیاموز و به سبب دشمنانم مرا به راه راست هدایت فرما. مرا به خواهش خصمانم مسپار زیرا که شهود کذبه و دمندگان ظلم بر من برخاستهاند. اگر باور نمیکردم که احسان خداوند را در زمین زندگان ببینم. برای خداوند منتظر باش و قوی شو و دلت را تقویت خواهد داد. بلی منتظر خداوند باش.
داوود
داوود در بخش دوم این مزمور، دیگر درباره خداوند حرف نمیزند، بلکه خطاب به خداوند سخن میگوید. مردم برای داوود احساس تأسف میکنند. او به شدت نیازمند است. ایمانش به خدای قادر مطلق مایه تسلی و امیدواری اوست.