مزمور ۱:۱۳۷-۲
نزد نهرهای بابل آنجا نشستیم و گریه نیز کردیم، چون صهیون را به‌یاد آوردیم. بربط‌های خود را آویختیم بر درختان بید که در میان آنها بود.
ناجی ابی هاشم
وقتی با یک ضایعه روبه‌رو می‌شوید این کاملاً طبیعی است که احساس غم کنید و برای مدتی این احساس در شما بماند. حزن و داغدار‌بودن هم مثل هر حس خداداد دیگری جزو احساسات مشروع به‌شمار می‌روند. باید به خودمان اجازهٔ ابراز و بیرون ریختن این احساسات را البته به شیوه‌ای سالم بدهیم و هرگز در صدد انکار آن، یا گریز از آن و یا سرپوش گذاشتن بر روی آن نباشیم.
با‌این‌حال، همان‌گونه که نباید ضایعه‌ها، خاطرات دردآور یا رویدادهای اندوهناک را انکار کرد یا از آن گریخت و یا سرکوبش کرد، نباید هم در آن به قدری اغراق و بزرگنمایی کنیم که به کلی در ورطهٔ غصه، نومیدی یا افسردگی فرو برویم.
به‌طور طبیعی، نومیدی‌ها هم بخشی از زندگی هستند، اما هرگز نباید به آنها مجال دهیم تا به دلمردگی و حس ترحم بر خود تبدیل شوند. رویدادهای غم انگیز هم مانند شکست‌ها وسیله‌ای هستند برای پیشرفت ما، نه از هم فرو پاشیدنمان. فرقی نمی‌کند که چه تجربه‌هایی دارید و یا از چه موقعیت شخصی برخوردارید. در هر شرایط همه چیز تحت کنترل خداست. فقط صبور باشید و به پیش بروید! پس از سپری‌کردن بحران اصلی ناشی از ضایعه، درست در کوران ناامیدی، خشم و دردتان یکی است که شروع به عمل‌کردن در درونتان می‌کند. کسی که می‌داند چگونه به حرف‌هایتان گوش بدهد و از احساسات شدیدتان آگاهی کامل دارد. پا پس نکشید و تسلیم نشوید و برای مابقی عمرتان سوگواری نکنید.
دوست عزیز مسیحی‌ام، برخیز و به سراغ درخت بید برو. بربطت را از شاخه پایین بیاور و شروع به نواختن آهنگ دلخواهت کن. نغمه قدیمت را از نو ساز کن و بار دیگر سرودهای زیبا بسرا، زیرا خداوند هنوز بر تخت خود نشسته است. بگذارید یک بار دیگر تأکید نمایم ، تسلیم نشوید و تنها آن زمان است که جلال خدا را خواهد دید. زیرا در مسیح هنوز بهترین‌ها در راه است.
