کنستانتین کارامان

این تکلیف آسانی نیست. ما بیشتر تمایل به انزجار که از کسانی داریم که به ما آسیب می‌رسانند. بالاترین کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که ایشان را نادیده بگیریم، اما خدا از ما چیزی کاملاً متفاوت می‌خواهد. او از ما می‌خواهد که برای آنانی که آزارمان می‌دهند، دعای خیر کنیم. برای کسانی که ما را مورد جفا قرار داده‌اند، دعا کنیم. این غیرممکن به‌نظر می‌رسد. نباید از یاد برد که دعای خیر برای کسی به معنای تأیید کارهایی که کرده،‌ نیست. در واقع ما اعمال آنان را تقبیح می‌نماییم، اما ایشان نیز به خدا نیاز دارند. از این روست که ما باید برای آنها دعا کنیم و با محبت خداوند برایشان برکت بطلبیم.

عیسی در موعظهٔ سر کوه خود (متی ۴۴:۵- ۴۸) حتی به ما می‌گوید که آنان را محبت کنیم. این دقیقاً مخالف طبیعت ماست. ما هرگز نمی‌توانیم در وجودمان توان این را که برای دشمنانمان دعا کنیم، بیابیم. در کجای دنیا می‌توانید کسی را پیدا کنید که بتواند چنین کند؟ فقط در میان کسانی می‌توان این را جست که دیگر از آن این دنیا نیستند، بلکه اکنون به پادشاهی خدا تعلق دارند. در مسیح است که ما می‌توانیم کارهای غیرعادی، حتی در قبال دشمنانمان را انجام دهیم و حتی کسانی را که از ما متنفرند، دوست بداریم. برای آنان که آزارمان رسانیده‌اند، دعای خیر کنیم و کسانی را که ما را لعن می‌نمایند برکت دهیم، چرا که نخست او بود که ما را آمرزید و مسیح هم از طریق ما می‌تواند دل‌های سخت ایشان را لمس نماید تا آنها هم آمرزش مسیح را دریابند و حیات جاودانی بیابند.