ناجی ابی هاشم

هر بار که ارزش‌ها یا ایمانمان را زیر پا می‌گذاریم، از حس تنش درونی و حس تقصیر رنج می‌بریم. اعتقاد دینی یا گرایش ایدئولوژیک ما هر چه که باشد فرقی نمی‌کند؛ این یک اصل در هر دین و مرامی مصداق پیدا می‌کند. این جزو کارکردهای وجدان است که خدا، به‌عنوان پاره‌ای از صورت خودش در درون ما طراحی نموده است. هر بار که دانسته مرتکب گناهی می‌شویم یا آگاهانه تن به وسوسه‌ای می‌سپاریم، ناگزیر متحمل پیامدهای جدی آن نیز می‌شویم. برخی عوامل درونی ما می‌میرند، گویی گناه نیرویی ویرانگر برای کشتن سلول‌های سلامت روحانی ارگانیزم بدن ما دارد. بهبودی از چنین وضعیت خطرناک روحانی درست مانند بهبودی یافتن از یک عمل جراحی سنگین است.
از سوی دیگر، اگر ارزش یا معیاری را مرتباً زیر پا بگذاریم، رفته‌رفته وجدانمان هم دیگر معذب نمی‌شود. به تدریج حس تقصیر هم کاهش می‌یابد، نه از‌این‌رو که وجدانمان از کار افتاده، بلکه بدین خاطر که هنجارهایمان تعدیل پیدا کرده‌اند و کم‌کم با زندگی گناه‌آلود سازگاری یافته‌اند. خدا از سر رحمت خویش چنین مقرر فرموده که پس از ارتکاب یک خطا، باید برای احیای رابطه با او مورد آمرزش قرار گرفت. ما خوانده شده‌ایم تا قومی تابع اصول باشیم و پارسایی را در درون خود پرورش دهیم و ارزش‌ها و معیارهایمان را با معیارهای کتاب مقدس بسنجیم. باشد که خداوند این فضیلت را به ما ارزانی دارد.