منس عبدالنور

یوحنای رسول نامه‌اش را خطاب به «فرزندان کوچکش» یعنی کسانی که به او بسیار نزدیکند، می‌نویسد. آنان به پدر آسمانی هم نزدیکند. آنها ضعیف و کوچکند و به فیض و توجه الهی نیاز دارند. از این روست که بایستی در مسیح و کلامش بمانند. ایشان می‌توانند حالا و همیشه به او اعتماد نمایند. عیسی آمده و در آخوری در بیت لحم پا به این جهان گذارده. به سراغ ما هم آمده، در قلبمان را می‌کوبد (مکاشفه ۲۰:۳). او همان گونه که خرامان بر روی آب برای نجات شاگردانش آمد (متی ۲۲:۱۴- ۳۳)، به نزد کسانی که از وی یاری می‌طلبند، می‌آید. بار دیگر در زمان‌های آخر نیز خواهد آمد تا گناهکاران را داوری کند و برای همیشه با پیروانش باشد.
اگر در او بمانیم، مشتاقانه منتظر آمدن دوباره‌اش خواهیم شد. می‌شنویم که می‌گوید: «آری، بزودی می‌آیم». و ما فریاد برمی‌آوریم که «آمین. بیا، ای خداوند عیسی»(مکاشفه ۲۰:۲۲). هنگامی که وی ظهور نماید، می‌توانیم اطمینان داشته باشیم؛ زیرا ما را نجات داده و در ما می‌ماند. در برابر آن تخت نشین بر خاک افتاده وی را که جاودانه زنده است خواهیم پرستید و پیش تخت او تاج از سر فرو گذارده، خواهیم گفت: «ای خداوند خدای ما، تو سزاوار جلال و عزت و قدرتی» (مکاشفه ۱۱:۴).
ای فرزندان کوچک، بیایید آماده باشیم!