ما انسان‌ها تمایل داریم که‌ گزینه‌های بد را انتخاب کنیم! این اجتناب‌ناپذیر است. چنان‌که پولس می‌گوید، انجام کارهای بدی که می‌دانیم نباید آنها را انجام یکی از نخستین چیزهایی که در کودکی می‌آموزیم، این است که وقتی به دیدار دیگران می‌رویم، باید ظاهری آراسته داشته باشیم و این کاری صحیح و پسندیده است. حتی معتقدیم که برای پرستش خدا در کلیسا نیز باید این کار را انجام دهیم. اگر ساعاتی را که صرف آرایش و پسندیده ساختن می‌شود محاسبه کنیم، حیرت خواهیم کرد. چرا این کار را می‌کنیم؟ زیرا اساساً دنیا ما را بر اساس ظاهرمان قضاوت می‌کند و برای ما مهم است که دیگران چه نگاهی نسبت به ما دارند. آه که این چقدر خسته‌کننده است. ای‌ کاش کسی ما را از این بار سنگین رهایی می‌داد.
واقعیت این است که یک نفر هست که می‌تواند این کار را انجام دهد. پدر آسمانی ما که در بالاست، به لباس یا ظاهر ما اهمیتی نمی‌دهد. او فقط به درون ما، یعنی به مسائل قلبی ما اهمیت می‌دهد. خداوند در متی ۱۵‏:‏۱۷‏-‏۲۰ نشان می‌دهد که آنچه از درون شخص بیرون می‌آید، اهمیت دارد؛ زیرا چنین چیزهایی نشان‌دهندهٔ حقیقت درونی او هستند. اگر بدی‌هایی همچون تهمت و افترا و لعنت را بروز دهیم، به‌وضوح متوجه می‌شویم که این صفات درونمان وجود دارند و بالعکس، اگر خوبی‌هایی مانند صبر، محبت و مهربانی را بروز دهیم، نشان دهندهٔ این است که صفات نیکویی درونمان وجود دارند.
خدا این‌گونه به ما نگاه می‌کند. او درونمان را می‌بیند و به ظاهرمان اهمیتی نمی‌دهد. وقتی داستان لیه و راحیل را می‌خوانیم و می‌بینیم که چگونه خدا به لیه نظر کرد، کسی که نسبت به خواهرش از زیبایی کمتری برخوردار بود، این حقیقت هر چه بیشتر بر ما آشکار می‌شود. ما نباید تلاش کنیم که ظاهر خود را برای خدا زیبا کنیم. کاری که باید انجام دهیم، این است که از درون خود مراقبت کنیم. باید زمانی را به خدا اختصاص دهیم تا قلبمان منعکس‌کنندهٔ خصوصیاتی باشد که خدا از ما می‌خواهد. این چیزی است که او می‌بیند و به چنین شخصی برکت می‌دهد.
چقدر این حقیقت می‌تواند کودکانمان را بنا کند! بسیاری از کودکان احساس می‌کنند زیبا و دوست‌داشتنی نیستند و کسی آنها را نمی‌خواهد. بیایید داستان این دو خواهر را به آنها بیاموزیم، داستان راحیل زیبا و لیه که به‌نظر خوشایند نبود. بیایید به آنها بیاموزیم که خدا آنها را همان‌طور که هستند و نه به‌خاطر ظاهرشان، دوست دارد. باشد که وقتی به آنها تعلیم می‌دهیم، محبت فراوان خدا را در زندگی احساس کنند و تا ابد بدانند که ارزشمند هستند و خدا هدفی برای زندگی‌شان دارد که به‌هیچ‌وجه، به ظاهرشان ارتباطی ندارد. بیایید به آنها کمک کنیم تا خویشتن درونی‌شان را به‌گونه‌ای بسازند که برای تنها کسی که واقعاً مهم است، خوشایند باشند. او برای انجام این کار به شما برکت خواهد داد! آنها نیز ارزش خود را در خداوند خواهند یافت!