شما از چه چیزی بیشتر از همه می‌ترسید؟ بیماری، تنهایی، مشکلات مالی و یا مرگ؟ در زندگی همهٔ ما لحظات و موقعیت‌های ترس‌آوری وجود دارند که شاید هرروز با آن دست‌و‌پنجه نرم می‌کنیم. فرانک تیس، نویسندهٔ آلمانی می‌گوید: «ما همه ترس داریم، تفاوت در این است که از چه چیزی.» ترس مفهومی آشنا برای همهٔ انسان‌هاست و می‌توان آن را احساسی طبیعی، اما ناخوشایند نسبت به خطر، تهدید و موقعیت‌های ناشناخته و غیرقابل پیش‌بینی‌ای که خارج از کنترل ما هستند تعریف کرد.
ترس در ابتدا در فکر من و شما شروع می‌شود و اگر آن را پرورش دهیم، صدای این احساس آن‌قدر در ذهنمان بلند خواهد شد که توانایی رویارویی با موقعیت‌های مختلف را از ما خواهد گرفت. پائولو کوئیلو، نویسندهٔ معاصر برزیلی می‌گوید: «به قلب خود بگو که ترسِ از رنج بدتر از خودِ رنج است.» و چه بسیارند انسان‌هایی که برای ترس‌هایی که تنها در ذهنشان رخ می‌دهد و هیچ‌گاه به واقعیت نمی‌پیوندند، رنج می‌کشند.
مردان و زنان کتاب مقدس نیز با مقولهٔ ترس به‌خوبی آشنا هستند، اما همواره یک ملودی تکرار شونده در سمفونی کتاب مقدس به گوش می‌رسد: ملودی‌ای که به ابراهیم، موسی، یوشع، مریم، زکریا و شاگردان می‌گوید: «هراسان مباش!» این افراد در موقعیت‌های هراس‌انگیز زندگی، با ایمان و اعتماد به خدا بر ترس‌هایشان غالب آمده، از تاریک‌ترین وادی‌ها عبور کرده و از بدی نترسیدند؛ زیرا شبان نیکو با آنها بود و با عصا و چوبدستی‌اش به آنها قوت قلب می‌بخشید.
اکنون که این سطور را می‌خوانید خبرهای ناخوشایند بسیاری از ویروس ناشناخته‌ای به نام کرونا که تمام جهان را درگیر کرده است، به گوش‌تان رسیده است. ممکن است ترس از مبتلا‌شدنِ خودمان یا خانواده‌مان -با وجود رعایت نکات حفاظتی- بر ما سایه افکنده باشد، اما پناه و دژ ما خداست، خدایی که من و شما بر او توکل داریم. «به یقین اوست که تو را از دام صیاد خواهد رهانید و از طاعون مرگبار. او تو را با پرهای خویش خواهد پوشانید، و زیر بال‌هایش پناه خواهی گرفت؛ امانت وی، تو را سِپَرِ محافظ خواهد بود.» (مزمور ۹۱ : ۳-۴)
عزیزان روحی که خدا به ما بخشیده، روح ترس نیست؛ بلکه روح قوّت است (دوم‌تیموتائوس ۱:۷). قوتی که ما را قادر می‌سازد با هر پریشانی روبه‌رو شویم و ما را مطمئن می‌سازد که هر اتفاقی هم که بیفتد، نمی‌تواند ما را از محبت خدا جدا سازد. «زیرا یقین دارم که نه مرگ و نه زندگی، نه فرشتگان و نه ریاست‌ها، نه چیزهای حال و نه چیزهای آینده، نه هیچ قدرتی، و نه بلندی و نه پستی، و نه هیچ چیز دیگر در تمامی خلقت، قادر نخواهد بود ما را از محبت خدا که در خداوند ما مسیح عیسی است، جدا سازد. (رومیان ۸ : ۳۸-۳۹)
امروز می‌توانیم در محبتِ کامل خدا، یعنی محبتی که ترس را بیرون می‌راند (اول یوحنا ۴ : ۱۸) و هرگز ما را رها نمی‌کند، قرار گیریم و با او وارد موقعیت‌هایی که باعث ترس ما می‌گردد شده، با امید و اعتماد به خدا منتظر کار او باشیم. بیایید با داوود سرایندهٔ این مزمور هم‌صدا شویم:
«آنگاه که ترسان شوم، بر تو توکل خواهم کرد. آری، بر خدا توکل خواهم کرد، بر خدایی که کلامش را می‌ستایم. و ترسان نخواهم شد.»
مزمور ۵۶ : ۳-۴
و وعدهٔ خدا را برای خود اعلام کنیم که می‌گوید:
«پس ترسان مباش زیرا من با تو هستم، و هراسان مباش زیرا من خدای تو هستم. تو را تقویت خواهم کرد و یاری خواهم داد، و به دست راست عدالتِ خویش از تو حمایت خواهم نمود.»
اشعیا ۴۱ : ۱۰
