علف هرز

بگذارید هر دو تا فصل درو با هم نمو کنند.

متی ۱۳: ۳۰

به درخواست شاگردان، عیسی در خلوت این مثل را برای آنها بیشتر توضیح می‌دهد. هرچند، در میان مفسرین کلام خدا در مورد اطلاق این مثل به کلیسا و یا اطلاق آن به وضعیت جهان اختلاف نظر وجود دارد، اما توجه دقیق به توضیحات عیسی یقیناً سبب خواهد شد که ما با نگرشی متفاوت جهان اطراف خود را نظاره کنیم. همچنین، نگاه آینده‌نگر این مثل چشمان ما را از تمرکز صرف بر شرایط زمان حال بر‌گرفته، به افق باز و روشن آینده معطوف می‌کند.

درخواست غلامان برای جمع آوری علف‌های هرز حاکی از تمایلی است که بسیاری از ما برای اصلاح امور از خود نشان می‌دهیم. در مقابل، باز‌داشتن آنها از انجام این عمل توسط خداوند، اشاره به صبر عظیم او برای رشد ایمانداران در مزرعه به‌هم‌ریختۀ این جهان دارد. در این مثل، علف هرز اشاره به نوعی چاودار است که در ابتدای رویش و نمو، شباهت زیادی به گندم دارد، اما زمانیکه رشد می‌کند، تفاوت آن با خوشه‌های رسیدۀ گندم به آسانی قابل رویت است و در نتیجه جداکردن آن از گندم آسان خواهد بود. همچنین، ریشه‌های این گیاه در ریشه‌های گندم تنیده، با آن گره می‌خورد، به‌گونه‌ای که بر کندن آن از زمین سبب می‌شود که گندم‌های اطراف آن نیز از زمین بیرون کشیده شوند. لذا، عاقلانه ترین راه برای رهایی از این گیاه سمی و مزاحم این است که تا فصل درو با آن مدارا کنیم.

آیا بازداشتن غلامان از ریشه‌کن کردن بی‌موقع این گیاه، حکمت بی‌مثال خداوند در تحمل شرارت این جهان را آشکار نمی‌کند؟ برای حفظ و رشد نیکویی، چاره‌ای نداریم که تا زمان مقرر خدا، بدی را نیز متحمل شویم، چرا که بسیاری اوقات، تشخیص عاملین شیطان دشوار و آگاه کردن دیگران از وجود آنها حتی دشوارتر خواهد بود.

ما هرگونه این مثل را تعبیر کنیم، یک نکتۀ آن غیر‌قابل‌تغییر باقی می‌ماند؛ لازم است فرزندان خدا پیش از وقت به داوری نپرداخته، به همراه او برای رشد بذر نیکوی الهی صبر پیشه کنند، خواه در جهان اطراف که حیطۀ شیطان و خواه در کلیسا که مکان آزادی عمل ایمانداران است. روزی گندم پرورش یافته به نهایت رشد خود خواهد رسید. آنگاه زمان داوری شریران از راه می‌رسد.