هدف تارنمای «سلام مسیحی» این است که موضوعات پیچیدۀ مسیحیت را به زبانی ساده، دلنشین و کیفیتی مطلوب در دسترس باورمندان مسیحی فارسی‌زبان قرار دهد. این مطالب، پس از نظرخواهی از دیگر ایمانداران و بر اساس نیازهای عملی و واقعی ایشان، تهیه و بارگذاری می‌شوند. خداوند این افتخار را به ما بخشیده که هر روز مطلبی جدید، برخاسته از «شما» و برای «شما» ارائه دهیم.
باورهای ما
ما اعضای کلیسای عیسای مسیح، متشکل از بیش از ۱۵۰ ملیت که در مجمع بین المللی بشارت جهانی در لوزان شرکت جسته‌ایم، خدا را برای نجات عظیمش شکر کرده، از فرصتی که برای ما مهیا نموده تا با او و با یکدیگر مشارکت داشته باشیم، شادمانیم. کارهای خدا در روزگار ما موجب تکان عمیق ما شده، قصوراتمان ما را به توبه سوق داده و کار ناتمام بشارتِ کلام، چالشی بزرگ در برابرمان نهاده است. ما بر این باوریم که انجیل، خبر خوش خدا برای تمام دنیاست و با اتکا بر فیض او، مصمم هستیم تا مأموریتی را که مسیح به ما سپرده به انجام رسانده، این خبرخوش را به تمامی آدمیان اعلام کنیم و از هر ملتی برای او شاگردان بسازیم. بنابراین، مشتاقیم تا ایمان و عزم راسخ خود را ابراز داشته، عهد خود را در نظر همگان تصدیق بداریم.
۱. هدف خدا
ما ایمان خود را به خدای یگانه و ابدی، آفریننده و خداوندگار جهان، پدر و پسر و روح القدس، تصدیق می‌داریم، خدایی که بر همهٔ امور، بنا بر قصد ارادهٔ خود فرمان می‌راند. او از میان جهانیان قومی را فراخوانده تا از آن او باشند و سپس، قوم خود را به جهان فرستاده تا شاهدان و خادمان او باشند، پادشاهی او را بگسترند، بدن مسیح را بنا کنند و نام او را جلال دهند. ما با شرمساری اعتراف می‌کنیم که اغلب با همشکل این دنیا شدن یا کناره‌جویی از آن، دعوت خود را انکار کرده و در انجام مأموریت خویش قصور ورزیده‌ایم. با این حال، شادمانیم از اینکه حتی اگر انجیل در ظروف خاکی و زمینی حمل شود، باز هم گنجی بس گرانبهاست. ما می‌خواهیم بار دیگر خویشتن را وقف آن کنیم که با قدرت روح‌القدس، این گنج را به دیگران بشناسانیم. (اشعیا ۴۰: ۲۸؛ متی ۲۸: ۱۹؛ افسسیان ۱: ۱۱؛ اعمال رسولان ۱۵: ۱۴؛ یوحنا ۶: ۱۷ و ۱۸؛ افسسیان ۴: ۱۲؛ قرنتیان ۵: ۱۰؛ رومیان ۱۲: ۲؛ رومیان ۱۲: ۲؛ دوم قرنتیان ۴: ۷)
۲. مرجعیت و اقتدار کتاب‌مقدس
ما کتب عهدعتیق و عهدجدید را در تمامیت آنها، بهعنوان تنها کلام مکتوب خدا، برخوردار از الهام الهی، قابل اعتماد و دارای مرجعیت می‌دانیم و اعتقاد داریم که در هر آنچه تصدیق می‌کند، عاری از خطا بوده و تنها قانون قصورناپذیر، ایمان و عمل ما محسوب می‌شود. ما همچنین قدرت کلام خدا را برای به انجام رساندن نقشهٔ نجات تصدیق می‌کنیم. پیام کتاب‌مقدس خطاب به تمامی زنان و مردان بیان شده است؛ زیرا مکاشفهٔ خدا در مسیح و در کتاب‌مقدس تغییرناپذیر است. روح‌القدس امروز نیز از طریق کتاب‌مقدس با ما سخن می‌گوید. روح‌القدس اذهان قوم خدا را در هر فرهنگی که باشند، روشن می‌سازد تا حقایق کلام او را به شکلی تازه از چشم‌انداز خودشان درک کنند. بدین‌ترتیب، حکمت گوناگون خدا هر چه بیشتر بر تمام کلیسا آشکار می‌شود. (دوم تیموتائوس ۳: ۱۶؛ دوم پطرس ۱: ۲۱؛ یوحنا ۱۰: ۳۵؛ اشعیا ۵۵: ۱۱؛ اول قرنتیان ۱: ۲۱؛ رومیان ۱: ۱۶؛ متی ۵: ۱۷ و ۱۸؛ یهودا ۳؛ افسسیان ۱: ۱۷ و ۱۸؛ ۳: ۱۰ و ۱۸)
(اول قرنتیان ۱۵: ۳و۴؛ اعمال رسولان ۲: ۳۲ – ۳۹؛ یوحنا ۲۰: ۲۱؛ اول قرنتیان ۱: ۲۳؛ دوم قرنتیان ۴: ۵؛ ۵: ۱۱ و ۲۰؛ لوقا ۱۴: ۲۵ – ۳۳؛ مرقس ۸: ۳۴؛ اعمال رسولان ۲: ۴۰ و ۴۷؛ مرقس ۱۰: ۴۳– ۴۵)
۳. بی‌همتایی و جهان‌شمول بودن مسیح
ما تصدیق می‌کنیم که تنها «یک» نجات‌دهنده و تنها «یک» انجیل وجود دارد، اگرچه رویکردهای بشارتی متنوعی یافت می‌شوند. ما اذعان می‌داریم که هر شخصی از طریق مکاشفهٔ عام خدا در طبیعت به شناختی از خدا نائل می‌شود، اما نمی‌پذیریم که این شناخت بتواند انسان را نجات بخشد، چرا که مردمان با شرارت خود حقیقت را سرکوب می‌کنند. همچنین، ما هرگونه اختلاط عقاید یا گفت‌وگویی را مبنی بر اینکه مسیح از طریق همۀ ادیان و ایدئولوژی‌ها به یک میزان سخن می‌گوید، رد می‌کنیم و آن را اهانت به مسیح و کتاب‌مقدس می‌شماریم. عیسای مسیح، بهعنوان تنها خدا-انسان که جان خود را همچون یگانه بهای رهایی برای گناهکاران داد، تنها میانجی بین خدا و بشر است. نام دیگری وجود ندارد که ما از طریق آن نجات یابیم. همۀ آدمیان چه زن و چه مرد به‌خاطر گناه در راه هلاکت هستند، اما خدا همه را دوست دارد و نمی‌خواهد کسی هلاک شود، بلکه می‌خواهد همه توبه کنند. با وجود این، آنان که مسیح را نمی‌پذیرند، شادی نجات را رد می‌کنند و خود را به جدایی ابدی از خدا محکوم می‌نمایند. اعلام اینکه عیسی «نجات‌دهندهٔ جهان» است، به منزلهٔ تصدیق این باور نیست که تمام مردم دنیا خودبه‌خود یا در نهایت امر نجات می‌یابند، یا تصدیق اینکه همۀ ادیان نجات در مسیح را عرضه می‌کنند، بلکه به معنای اعلام محبت خدا به دنیایی گناهکار و دعوت از همگان است تا با تعهد شخصی و قلبی، متشکل از توبه و ایمان، او را بهعنوان نجات‌دهنده و خداوند خود بپذیرند. (غلاطیان ۱: ۶-۹؛ ۱: ۱۸-۳۲؛ اول تیموتائوس ۲: ۵، ۶؛ اعمال رسولان ۴: ۱۲؛ یوحنا ۳: ۱۶- ۱۹؛ دوم پطرس ۳: ۹؛ دوم تسالونیکیان ۱: ۷ – ۹؛ یوحنا ۴: ۴۲؛ متی ۱۱: ۲۸؛ افسسیان ۱: ۲۰ – ۲۱؛ فیلیپیان ۲: ۹ – ۱۱)
۴. ماهیت بشارت
بشارت یعنی گستردن این خبر خوش که عیسای مسیح برطبق کتاب‌مقدس برای گناهان ما مرد، از مردگان برخاست و اکنون در مقام خداوندِ حاکم بر همه چیز، بخشش گناهان و عطایای رهایی‌بخش روح‌القدس را به تمام کسانی که توبه کنند و ایمان بیاورند، هدیه می‌کند. حضور محسوس ما مسیحیان در این دنیا برای کار بشارت ضرورت تام دارد. همچنین، اقدام به آن نوع گفت‌وگو که هدفش گوش‌گرفتنِ ظرافتمندانه به منظور درک درست باشد. اما خودِ بشارت، اعلام مسیح تاریخی و کتاب‌مقدسی در مقام نجات‌دهنده و خداوند است، با این هدف که مردمان را بر آن داریم تا رابطه‌ای شخصی با او بر قرار کرده، با خدا آشتی نمایند. وقتی دعوت انجیل را اعلام می‌کنیم، اجازه نداریم بهای شاگردی را پنهان کنیم. عیسی هنوز هم همۀ پیروان خود را فرا‌می‌خواند تا خویشتن را انکار کرده، صلیب خویش را بر دوش گیرند و هویت خود را از جامعۀ نوین او کسب کنند. نتایج بشارت، شامل اطاعت از مسیح، پیوستن به کلیسای او و خدمت مسئولانه در دنیاست. (اول قرنتیان ۱۵: ۳و۴؛ اعمال رسولان ۲: ۳۲ – ۳۹؛ یوحنا ۲۰: ۲۱؛ اول قرنتیان ۱: ۲۳؛ دوم قرنتیان ۴: ۵؛ ۵: ۱۱ و ۲۰؛ لوقا ۱۴: ۲۵ – ۳۳؛ مرقس ۸: ۳۴؛ اعمال رسولان ۲: ۴۰ و ۴۷؛ مرقس ۱۰: ۴۳- ۴۵)
۵. مسئولیت اجتماعی مسیحیان
ما شهادت می‌دهیم که خدا خالق و داور همهٔ انسان‌هاست. بنابراین، باید دغدغهٔ او نسبت به عدالت و آشتی در جامعهٔ بشری و رهایی مردان و زنان از هر گونه ظلم را با دیگران در میان بگذاریم. چون مردان و زنان به شباهت خدا آفریده شده‌اند، هر شخصی فارغ از نژاد، مذهب، رنگ، فرهنگ، طبقه، جنسیت یا سن، کرامتی درونی دارد و به این خاطر باید مورد احترام و خدمت، و نه بهره‌جویی، واقع شود. در اینجا نیز ما، هم به‌خاطر کوتاهی خود، و هم به‌خاطر اینکه گاهی در بشارت و مشکلات اجتماعی انحصاری عمل کرده‌ایم، توبه می‌کنیم. اگرچه مصالحه با دیگران مصالحه با خدا نیست، همین‌طور، نه خدمات اجتماعی می‌تواند بشارت باشد و نه آزادی سیاسی به منزلهٔ نجات؛ اما بااینحال، ما اذعان می‌کنیم که بشارت و مشارکت در امور اجتماعی و سیاسی هر دو از وظایف مسیحی ما به شمار می‌آیند. زیرا هر دو برای بیان آموزه‌های خدا و انسان، محبت ما نسبت به همسایه و اطاعت ما از عیسای مسیح ضروری هستند. پیغام نجات همچنین، حاوی پیغامی از داوری بر هر شکلی از جدایی، ظلم و تبعیض است و نباید از محکوم‌کردن شرارت و بی‌عدالتی در جایی که وجود دارند هراس داشته باشیم. وقتی مردم مسیح را می‌پذیرند، در پادشاهی او از نو متولد می‌شوند و نه تنها باید عدالت او را در میان دنیای بی‌عدالت نشان دهند، بلکه باید عدالت او را نیز گسترش دهند. نجاتی که ما مدعی آن هستیم، باید تمامی مسئولیت‌های اجتماعی و فردی ما را متحول کند. ایمان بدون عمل مرده است. (اعمال رسولان ۱۷: ۲۶، ۳۱؛ پیدایش ۱۸: ۲۵؛ اشعیا ۱: ۱۷؛ مزامیر ۴۵: ۷؛ پیدایش ۱: ۲۶، ۲۷؛ یعقوب ۹:۳؛ لاویان ۱۸:۱۹؛ لوقا ۲۷:۶، ۳۵؛ یعقوب ۲: ۱۴-۲۶؛ یوحنا ۳:۳، ۵؛ متی ۲۰:۵؛ ۳۳:۶؛ دوم قرنتیان ۱۸:۳؛ یعقوب ۲۰:۲)
۶. کلیسا و بشارت
ما باور داریم که مسیح، نجات‌یافتگان خود را همانگونه که پدر او را فرستاد، به دنیا می‌فرستد و این امر، مستلزم نفوذ عمیق و پُربهای مشابهی در دنیاست. ما باید از دخمه‌های کلیسایی خود بیرون بیاییم و درون جامعهٔ غیرمسیحی نفوذ کنیم. در مأموریت و خدمت فداکارانهٔ کلیسا، بشارت اصل اول است. بشارت به دنیا مستلزم این است که جمیع کلیسا، کل انجیل را به همهٔ دنیا برساند. کلیسا در مرکز نقشهٔ جهانی خدا برای دنیا قرار دارد و ابزار تعیین‌شده برای انتشار انجیل است. اما کلیسایی که صلیب را موعظه می‌کند، باید خود نشانی از صلیب بر خویش داشته باشد. وقتی کلیسا به انجیل پشت می‌کند، یا ایمان زنده به خدا و محبت واقعی نسبت به مردم در آن دیده نمی‌شود و یا در همه چیز، به‌ویژه در مسائل مالی و ترفیعی، صداقت کامل را ندارد، خود سنگ و مانعی در برابر بشارت می‌شود. کلیسا اجتماع قوم خداست، نه یک سازمان. بنابراین، نباید آن را به فرهنگی خاص، ایدئولوژی انسانی یا نظامی سیاسی یا اجتماعی نسبت داد. (یوحنا ۱۸:۱۷؛ ۲۱:۲۰؛ متی ۱۹:۲۸، ۲۰؛ اعمال رسولان ۸:۱؛ ۲۷:۲۰؛ افسسیان ۱: ۹، ۱۰، ۳: ۹-۱۱؛ غلاطیان ۶: ۱۴، ۱۷؛ دوم قرنتیان ۳:۶، ۴؛ دوم تیموتائوس ۱۹:۲-۲۱؛ فیلیپیان ۲۷:۱)
۷. همکاری در بشارت
ما شهادت می‌دهیم که هدف خدا، اتحاد آشکار کلیسا در حقیقت است. بشارت نیز ما را به اتحاد فرا می‌خواند؛ زیرا که اتحاد ما شهادت ما را تقویت می‌کند، همان‌طور که نفاق ما، انجیل مصالحهٔ ما را تضعیف می‌کند. بااینحال، می‌دانیم که اتحادِ سازمانی شاید اشکال گوناگونی به خود بگیرد و لزوماً بشارت را به پیش نبرد. بااین‌وجود، ما که در ایمان کتاب‌مقدسی یکسانی شریک هستیم، باید مشارکت، عمل و شهادت اتحادی نزدیک داشته باشیم. اعتراف می‌کنیم که گاهی شهادت ما به‌واسطهٔ فردگرایی گناه‌آلود و دوباره‌کاری‌های بی‌حاصل، خدشه‌دار شده است. ما خود را متعهد می‌کنیم تا در پی اتحاد عمیق‌تری در حقیقت، پرستش، تقدس و مأموریت باشیم. ما بر توسعهٔ همکاری‌های منطقه‌ای و عملی در جهت پیشرفت مأموریت کلیسا، برنامه‌ریزی هدفمند، تشویق یکدیگر و به اشتراک‌گذاری منابع و تجربیات تأکید داریم. (یوحنا ۲۱:۱۷، ۲۳؛ افسسیان ۳:۴، ۴؛ یوحنا ۳۵:۱۳؛ فیلیپیان ۲۷:۱؛ یوحنا ۱۷: ۱۱-۲۳)
۸. مشارکت کلیساها در بشارت
شادمانیم از اینکه عصر جدیدی از بشارت آغاز شده، نقش بارز سازمان‌های بشارتی غربی به‌سرعت محو می‌شود. خدا از کلیساهای جوان‌تر منابع جدید عظیمی را برای بشارت جهانی بر می‌خیزاند و این خود نشان می‌دهد که مسئولیت بشارت به کل بدن مسیح تعلق دارد. بنابراین، تمام کلیساها می‌بایست از خدا و نیز از خود بپرسند که چه اقدامی باید انجام دهند تا بتوانند هم در منطقهٔ خود بشارت دهند، و هم مبشرانی را به دیگر نقاط دنیا اعزام کنند. باید همواره ارزیابی‌ای از وظایف و مسئولیت‌های بشارتی‌مان در جریان باشد. بدین ترتیب، مشارکت رو‌به‌رشدی بین کلیساها ایجاد و شخصیت جهانی کلیسای مسیح به شکل بارزتری نمایان خواهد شد. ما همچنین خدا را برای مؤسسه‌هایی که در ترجمهٔ کتاب‌مقدس، آموزش الهیاتی، رسانه‌های جمعی، ادبیات مسیحی، بشارت، خدمات مسیحی، احیای کلیسا و سایر زمینه‌ها می‌کوشند، شکر می‌کنیم. آنها نیز باید به‌طور مداوم خودآزمایی کنند و تأثیرگزاری خود بهعنوان بخشی از مأموریت کلیسا را مورد ارزیابی قرار دهند. (رومیان ۸:۱؛ فیلیپیان ۵:۱؛ ۱۵:۴؛ اعمال رسولان ۱:۱۳-۳؛ اول تسالونیکیان ۶:۱-۸)
۹. ضرورت امر بشارت
هنوز به بیش از دو میلیارد و هفتصد میلیون نفر که بیش از دوسوم جمعیت زمین را تشکیل می‌دهند، بشارت داده نشده است و از اینکه بسیاری از انسان‌ها نادیده گرفته شده‌اند شرمساریم. این دلیلی برای سرزنش ما و کل کلیسا است. بااینحال، امروزه در بسیاری از نقاط دنیا اشتیاق بی‌سابقه‌ای برای خداوند عیسای مسیح وجود دارد. ما معتقدیم که زمان آن رسیده تا کلیساها و سازمان‌های موازی با اشتیاق برای نجات کسانی که پیام انجیل را دریافت نکرده‌اند، دعا کرده، تلاش‌های جدیدی را برای بشارت جهانی آغاز کنند. گاهی لازم است از تعداد مبشران خارجی و منابع مالی در کشوری که بشارت انجیل به آن رسیده، کاسته شود تا کلیساها به خودکفایی و رشد برسند. منابع موجود می‌توانند به سرزمین‌هایی اختصاص پیدا کنند که در آنها بشارت داده نشده است. مبشرین نه‌تنها باید با روحیهٔ خدمت فروتنانه، بلکه آزادانه از و به تمام شش قاره روانه شوند. هدف باید این باشد که با تمام ابزارهای موجود و در کمترین زمان ممکن، هر شخصی فرصت شنیدن، درک و پذیرش خبر خوش را داشته باشد. ما نمی‌توانیم امید داشته باشیم که بدون فداکاری به این هدف نائل بشویم. فقرِ میلیون‌ها انسان ما را مبهوت و بی‌عدالتی‌ای که منشأ آن است همهٔ ما را برآشفته است. آن دسته از ما که در رفاه زندگی می‌کنیم، وظیفهٔ خود مبتنی بر یک زندگی ساده را می‌پذیریم تا بتوانیم با سخاوتمندی بیشتری به کمک و بشارت بپردازیم. (یوحنا ۴:۹؛ متی ۳۵:۹-۳۸؛ رومیان ۱:۹-۳؛ اول قرنتیان ۱۹:۹-۲۳؛ مرقس ۱۵:۱۶؛ اشعیا ۶:۵۸، ۷؛ یعقوب ۲۷:۱؛ ۱:۲-۹؛ متی ۳۱:۲۵-۴۶؛ اعمال رسولان ۴۴:۲، ۴۵؛ ۳۴:۴، ۳۵)
۱۰. بشارت و فرهنگ
بسط راهبردهای بشارت جهانی، مستلزم روش‌های پیشرو خلاقانه است. امید به خدا، نتیجه، ظهور کلیساهایی خواهد بود که عمیقاً در مسیح ریشه و رابطهٔ نزدیکی با فرهنگ خود دارند. فرهنگ همیشه باید با معیار کتاب‌مقدس آزموده و قضاوت شود. از آنجایی که مردان و زنان مخلوقات خدا هستند، بخشی از فرهنگ آنها در زیبایی و نیکویی غنی است. اما چون این انسان‌ها سقوط‌کرده هستند، گناه فرهنگ را تباه کرده و بخشی از آن شیطانی است. انجیل پیش‌فرضی از برتری فرهنگی بر فرهنگ دیگر ندارد و همهٔ فرهنگ‌ها را بر طبق معیار حقیقت و عدالتِ خود ارزیابی کرده، در هر فرهنگی بر اصول اخلاقی مطلق تأکید می‌کند. مبشرین اغلب، همراه انجیل یک فرهنگ بیگانه را نیز منتقل کرده‌اند و گاهی کلیساها بیشتر در اسارت فرهنگ بودهاند تا تحت تعلیم کلام. مبشران مسیحی باید با فروتنی در پی این باشند که خود را از همه چیز، به‌جز اصالت شخصیت، خالی کنند تا بتوانند خادم دیگران باشند و کلیساها باید در پی تحول و غنای فرهنگ برای جلال خدا باشند. (مرقس ۸:۷، ۹، ۱۳؛ پیدایش ۲۱:۴، ۲۲؛ اول قرنتیان ۱۹:۹-۲۳؛ فیلیپیان ۵:۲-۷، دوم قرنتیان ۵:۴)
۱۱. آموزش و رهبری
ما اعتراف می‌کنیم که گاهی در پی رشد کلیسا به بهای از‌دست‌دادن عمق آن حرکت کرده‌ایم و بشارت ما عاری از خوراک مسیحی بوده است. همچنین، اذعان می‌کنیم که برخی از سازمان‌های ما در تجهیز و تشویق رهبران ملی برای تقبل مسئولیت‌های مشروع خود، بسیار کند بودهاند. با این‌حال، به اصول بومی متعهد هستیم و آرزومندیم که هر کلیسایی رهبران ملی خود را داشته باشد که نه بر اساس ریاست، بلکه بر اساس خدمت، روش مسیحی رهبری را به نمایش می‌گذارند. ما می‌دانیم که نیاز فراوانی به بهبود آموزش الهیات، به‌خصوص برای رهبران کلیسا وجود دارد. در هر ملت و فرهنگی باید برنامهٔ آموزشی مؤثری برای شبانان و اعضای کلیسا در باب آموزه‌های مسیحی، شاگردسازی، بشارت و تشویق در جهت رشد و خدمت وجود داشته باشد. این‌گونه برنامه‌ها نباید بر روش‌های آموزشی کلیشه‌ای تکیه کنند، بلکه باید بر اساس قریحهٔ خلاق بومی و بر طبق معیارهای کتاب‌مقدس ایجاد شوند. (کولسیان ۲۷:۱؛ ۲۸؛ اعمال رسولان ۲۳:۱۴؛ تیطس ۵:۱، ۹؛ مرقس ۴۲:۱۰-۴۵؛ افسسیان ۱۱:۴، ۱۲)
۱۲. نبرد روحانی
ما باور داریم که درگیر یک جنگ همیشگی روحانی با رؤسا و قدرت‌های شریر هستیم که قصد براندازی کلیسا را دارند و می‌خواهند بشارت جهانی کلیسا را ناکام بگذارند. ما از نیاز خود برای تجهیز خویشتن به زره خدا آگاهیم و می‌دانیم که در این جنگ باید با اسلحهٔ روحانی حقیقت و دعا جنگید؛ زیرا ما فعالیت‌های دشمن‌مان را نه تنها در ایدئولوژی‌های دروغین بیرون از کلیسا، بلکه در اناجیل دروغین داخل کلیسا که کتاب‌مقدس را تحریف می‌کنند و انسان‌ها را در جای خدا می‌گذارند نیز تشخیص می‌دهیم. ما هم به هشیاری و هم به بصیرت نیاز داریم تا از انجیل کتاب‌مقدسی محافظت کنیم. ما اذعان می‌کنیم که خود در برابر عقاید و اعمال دنیوی و تسلیم در برابر دنیاگرایی مصون نیستیم. برای مثال، اگرچه مطالعات دقیق در مورد رشد کلیسا، چه از لحاظ کمی و چه از لحاظ روحانی صحیح و ارزشمندند، اما گاهی از آنها غفلت کرده‌ایم. در مواقع دیگر، برای اطمینان از پاسخی به انجیل، در پیام خود سازشکاری کرده‌ایم، با شیوه‌های فشار شنوندگان خود را تحت‌تأثیر قرار داده‌ایم و در آمار و ارقام غرق‌شده و حتی در استفاده از آنها صداقت نداشته‌ایم. همهٔ این کارها دنیوی هستند. کلیسا باید در دنیا باشد، اما دنیا نباید در کلیسا باشد. (افسسیان ۱۲:۶، دوم قرنتیان ۳:۴، ۴؛ افسسیان ۱۱:۶، ۱۳-۱۸؛ دوم قرنتیان ۳:۱۰-۵؛ اول یوحنا ۱۸:۲-۲۶؛ ۱:۴-۳؛ غلاطیان ۶:۱-۹؛ دوم قرنتیان ۲: ۱۷؛ ۲:۴؛ یوحنا ۱۵:۱۷)
۱۳. آزادی و جفا
خدا وظیفهٔ برقراری صلح، عدالت و آزادی را برای دولت‌ها تعیین کرده تا کلیسا بتواند در این شرایط خدا را اطاعت، خداوند عیسای مسیح را خدمت و بدون هیچ مانعی انجیل را موعظه کند. بنابراین، برای رهبران کشورها دعا می‌کنیم و از آنها می‌خواهیم که آزادی فکر و وجدان، و آزادی عمل و اشاعهٔ دین را بر طبق ارادهٔ خدا و همانگونه که در اعلامیهٔ جهانی حقوق بشر درج شده، تضمین کنند. همچنین، نگرانی عمیق خود را برای تمام کسانی که به ناحق زندانی شده‌اند ابراز می‌داریم، به‌طور خاص برای آنانی که به‌خاطر بشارت نام خداوند عیسی زندانی شده‌اند. ما پیمان می‌بندیم که برای آزادی آنها دعا و تلاش کنیم. درعینِ‌حال، از عاقبت آنها ترسی به دل راه نخواهیم داد. با کمک خدا، ما نیز در برابر بی‌عدالتی خواهیم ایستاد و به هر بهایی که باشد به انجیل وفادار خواهیم ماند. همچنین، هشدارهای عیسی مبنی برای اجتناب‌نا‌پذیر بودن جفا را فراموش نمی‌کنیم. (اول تیموتائوس ۱:۴-۴، اعمال رسولان ۱۹:۴؛ ۲۹:۵؛ کولسیان ۲۴:۳؛ عبرانیان ۱:۱۳-۳؛ لوقا ۱۸:۴؛ غلاطیان ۱۱:۵؛ ۱۲:۶؛ متی: ۱۰:۵-۱۲؛ یوحنا ۱۸:۱۵-۲۱)
۱۴. قدرت روح‌القدس
ما به قدرت روح‌القدس ایمان داریم. پدر، روح خود را فرستاد تا بر پسر او شهادت دهد و بدون شهادت او، شهادت ما عبث خواهد بود. الزام بر گناه، ایمان به مسیح، تولد تازه و رشد مسیحی همه کار روح‌القدس هستند. علاوه بر این، روح‌القدس روحی مبشر است. از این رو، بشارت باید به‌صورت خودجوش از دل یک کلیسای پر از روح برآید. کلیسایی که کلیسای مبشر نیست، خود را انکار، و روح را اطفا می‌کند. بشارت جهانی تنها زمانی به یک امکان حقیقی تبدیل می‌شود که روح‌القدس، کلیسا را در حقیقت و حکمت، ایمان، قدوسیت، محبت و قدرت تازه کند. از‌این‌رو، از تمام مسیحیان دعوت می‌کنیم که برای ملاقاتی با روح مقتدر خدا دعا کنند تا تمام ثمرهٔ روح‌القدس در قوم او نمایان شود و تمام عطایای او بدن مسیح را غنی سازد. تنها آن زمان است که کل کلیسا ابزاری مناسب در دستان او خواهد بود تا تمام زمین صدای او را بشنوند. (اول قرنتیان ۴:۲؛ یوحنا ۲۶:۱۵، ۲۷؛ ۸:۱۶-۱۱؛ اول قرنتیان ۳:۱۲؛ یوحنا ۶:۳-۸؛ دوم قرنتیان ۱۸:۳؛ یوحنا ۳۷:۷-۳۹؛ اول تسالونیکیان ۱۹:۵؛ اعمال رسولان ۸:۱، مزامیر ۴:۸۵-۷؛ ۱:۶۷-۳؛ غلاطیان ۵: ۲۲-۲۳؛ اول قرنتیان ۴:۱۲-۳۱؛ رومیان ۳:۱۲-۸)
۱۵. بازگشت مسیح
ما ایمان داریم که عیسای مسیح شخصاً و آشکارا، در قدرت و جلال باز خواهد گشت تا نجات و داوری خود را به کمال برساند. این وعدهٔ بازگشت او انگیزه‌ای مضاعف برای بشارت ماست؛ زیرا که ما کلام او را به‌یاد داریم که نخست انجیل باید به تمام ملت‌ها موعظه شود. ما معتقدیم که فاصلهٔ زمانی بین صعود مسیح و بازگشت او باید با بشارت قوم خدا پر شود. قومی که تا قبل از پایان حق ندارند بشارت را متوقف کنند. همچنین، به‌یاد داریم که او در مورد مسیح‌ها و انبیای دروغینی که راه ضدمسیح نهایی را هموار خواهند کرد به ما هشدار داد. بنابراین، ما این عقیده را که انسان‌ها قادرند مدینهٔ فاضله‌ای بر روی زمین بنا کنند، رؤیایی حاکی از غرور و خودخواهی می‌دانیم و آن را رد می‌کنیم. ما مسیحیان مطمئن هستیم که خدا پادشاهی خود را کامل خواهد کرد. ما مشتاقانه در انتظار آن روز و آسمان و زمین جدیدی هستیم که عدالت در آن ساکن خواهد بود و خدا تا ابد‌الآباد بر آن سلطنت خواهد کرد. در ضمن، ما بار دیگر با شادی تسلیم اقتدار او بر کل زندگی خود هستیم و خود را وقف خدمت مسیح و مردم می‌کنیم. (مرقس ۶۲:۱۴؛ عبرانیان ۲۸:۹؛ مرقس ۱۰:۱۳؛ اعمال رسولان ۸:۱-۱۱؛ متی ۲۰:۲۸؛ مرقس ۲۱:۱۳-۲۳؛ اول یوحنا ۱۸:۲؛ ۱:۴-۳؛ لوقا ۳۲:۱۲؛ مکاشفه ۱:۲۱-۵؛ دوم پطرس ۱۳:۳؛ متی ۱۸:۲۸)
۱۶. نتیجه‌گیری
بنابراین، در پرتو ایمان و عمل خود، عهدی خطیر با خدا و یکدیگر می‌بندیم، تا با دعا و برنامه‌ریزی با هم برای بشارت تمام جهان همراه شویم. ما از دیگران دعوت می‌کنیم تا به ما بپیوندند. باشد که خدا با فیض خود و برای جلال خویش ما را یاری کند تا به عهد خود وفادار بمانیم! آمین، هللویا!
