ما را از شریر رهایی ده

ما را در آزمایش میاور، بلکه از آن شریر رهاییمان ده. متی ۶: ۱۳

یکی از برجسته‌ترین جنبه‌های دعای ربّانی، درک و پذیرش وابستگی مطلق ما به خداست. در درخواست از پدر آسمانی برای تامین نان روزانه، ما وابستگی خود به خدا را در عدم اتکا بر منابع انسانی خویش اعلام می‌کنیم. همچنین، در تمنّای ما از خدا برای بخشش گناهان‌، به ناتوانی خود برای دوری جستن از گناه اقرار کرده، تکیۀ کامل خود بر فیض و رحمت خدا را جایگزین تلاش‌ها و مجاهدت‌های خود می‌کنیم. به همین منوال بر طبق کلام عیسی، برای رهایی از وسوسه‌های ابلیس و اجتناب از افتادن دوباره در دام گناه، تنها چارۀ کارِ ما پناه بردن به آغوش پدر آسمانی است. عیسی، به شاگردان خود تعلیم داد که در این مورد نیز نیاز و وابستگی خود به خدا را دریافته، برای غلبه بر وسوسه و دوری جستن از گناه، پیش از هر تلاش دیگری دست‌های خود را در دعا سوی پدر خود در آسمان برافراشته، نیروی لازم برای این نبرد روحانی را از او دریافت کنند. به یک معنا، این هشداری است به تمام پیروان مسیح در هر وضعیت، مقام و جایگاه روحانی، که هیچگاه قدرت گناه را دست کم نگرفته، از دام و کمینی که ابلیس در وسوسه‌ها برای آنها می‌گستراند غافل نباشند. علیرغم تعلیم عیسی در مورد بخشش نامحدود خدا، او به ما هشدار می‌دهد که این بخشش به معنی حذف وسوسه در زندگی هیچ‌یک از ما نیست، بلکه با ترغیب ما به یاری گرفتن از خدا، از ما می‌خواهد که به هنگام وسوسه مانند او، خدا را شاهد بر وضعیت خود قرار دهیم (متی ۴: ۴، ۷ و ۱۰). یعقوب نیز برای ارائۀ توضیح واضح‌تری از وسوسه، اینگونه می‌گوید: “هیچ کس چون وسوسه می‌شود، نگوید: “خداست که مرا وسوسه می‌کند،” زیرا خدا با هیچ بدی وسوسه نمی‌شود، و کسی را نیز وسوسه نمی‌کند.”

بدین‌ترتیب، عیسی ما را نسبت به نبردی که در زندگی روحانی خود درگیر آن خواهیم بود هشدار‌داده، توکل و پناه بردن به خدا را اولین و مطمئن‌ترین طریق پیروزی بر وسوسه می‌بیند.

به سخن عیسی گوش گیریم و برای پیروزی در این نبرد روحانی پیوسته در دعا بیدار و هوشیار باشیم.