نان روزانه

نه فقرم ده، نه ثروت، بلکه به نانی که نصیبم [نان روزانه] است، مرا بپرور. امثال سلیمان ۳۰: ۸

بسیاری از مخاطبین کلام عیسی افرادی از سطوح معمولی جامعه بودند که به مشاغلی چون ماهیگیری، کارگری در مزارع و باغ‌ها، و مشاغل دیگری از این قبیل مشغول بودند. این افراد زحمتکش برای تهیۀ خوراک و سایر نیازهای روزانۀ خویش مشغول به تلاشی هر روزه بودند. تماس دائم عیسی با این طبقات جامعه سبب شده بود که محتوای بسیاری از تعالیم و مثل‌های او متمرکز بر نیازهای اولیۀ این طبقات زحمتکش جامعه باشد.

در جهان امروز، بویژه در زندگی طبقات مرفه جوامع گوناگون، شاید ضرورتی برای تلاش هر روزه جهت تهیۀ نان روزانه احساس نشود. ثروت و فراوانی، عدۀ زیادی از مردم را با عدم احساس نیاز مادی روبرو ساخته است. عده‌ای نیز که از درآمد و شغلی ثابت برخوردارند، در تامین نیازهای مادّی روزانه با مشکلات چندانی روبرو نیستند. لیکن، عدم نیاز در زندگی بسیاری از طبقات پایین‌تر جوامع مفهومی نا‌آشناست. تهیۀ نان روزانه هنوز هم یکی از دغدغه‌های اصلی اکثریت مردم این کرۀ خاکیست.

اما، صرف‌نظر از این تفاوت گسترده برای تامین نیازهای روزانه در طبقات گوناگون جوامع بشری، همۀ انسانها به یک منبع مشترک برای تامین نیازهای مادی خود وابسته‌اند، به‌طوری‌که حتی پیشرفت و رفاه روز‌افزون بشر نیز کوچکترین تغییری در میزان این وابستگی ایجاد نکرده است؛ انسان برای تامین نان روزانه وابسته به زمین زیر پای خویش است. شاید ازدحام و پیچیدگی زندگی ماشینی امروز این وابستگی را از چشمان بسیاری مخفی کرده باشد، اما عدم توجه ما هیچ‌گونه تغییری در اصل حقیقت این ماجرا ایجاد نمی‌کند؛ حقیقتی انکار‌ناپذیر که باید انسان را متوجه نیاز و وابستگی مطلق خود به خالق این جهان کند.

عیسی ما را دعوت می‌کند که با پذیرش وابستگی مطلق خود به خدا، نیازهای روزمرۀ زندگی خود را هر روزه در دعا به حضور پدر خود در آسمان بیاوریم. میزان رفاه ما در زندگی نباید عامل تاثیر‌گذاری در درک و قبول وابستگی ما به خدا باشد. بدین‌ترتیب، اگر در نیاز هستیم چشمان خود را به دست‌های سخاوتمند پدری می‌دوزیم که یقیناً برای رفع نیاز روزانۀ ما تدارک دیده است، و اگر در رفاه هستیم، با قبول وابستگی خود به خدای بر‌آورندۀ نیازها، فراوانی در زندگی را برای خود برتری و مزیّتی انحصاری قلمداد نکرده، مازاد احتیاجات خود را برای رفع نیاز دیگران بکار خواهیم گرفت.