مناظره درباره اُخُوَّت

«عیسی با شنیدن این سخن به ایشان گفت: بیمارانند که به طبیب نیاز دارند، نه تندرستان. من نیامده‌ام تا پارسایان بلکه تا گناهکاران را دعوت کنم.» مرقس ۲: ۱۷

متن امروز در رابطه با ملاقات عیسی با متی باجگیر است، که به دعوت مسیح در زمره دوازده شاگرد او قرار می‌گیرد و وی مطابق سنت همان است که انجیل متی را به نگارش درآورده است.  در چند آیه قبل از این روایت در انجیل مرقس روایت معجزه شفای مرد مفلوج آمده است که موجب حیرت جماعت بسیار می‌شود. حال در این روایت به شفای شخصی به نام متی باجگیر می‌پردازد که بیماری او نه چون مرد مفلوج در جسم بلکه گویا در روح دردمند او است.

متی باجگیر بود و در آن زمان باجگیران ماموران وصول مالیات بودند و در این راه با ابداعاتی که به خرج می‌دادند برای خود نیز مالی می‌اندوختند و به همین دلیل مورد نفرت و غضب یهودیان بودند. چنین افرادی به حسب درک یهودیان از شریعت موسی گناهکار و ناپاک بودند.

عیسی به خانه متی رفت، خانه شخصی که از نظر شریعت گناهکار و ناپاک بود. عیسی با رفتن به خانه متی باجگیر خود را چون فردی دوست ناپاکان و گناهکار نشان داد، یا به عبارتی عیسی شریک ناپاکی ایشان شد. این امر باعث خشم و انتقاد مذهبیون می‌گردید، زیرا عیسی در مقام معلم یهود که می‌بایست خویش را از تمامی نجاسات از جمله مردمان ناپاک حفظ کند به خانه مرد ناپاکی وارد شد و این عمل عیسی در ایشان ترس و تنفر ایجاد می‌کرد.

پاسخ عیسی به این تفکر مذهبیون بسیار ساده و کوبنده بود:  تندرستان احتیاج به طبیب ندارند بلکه مریضان.

رعایت شریعت باعث شده بود که مذهبیون خود را مسلما مستحق رحمت خداوند بدانند و در آن شک نداشته باشند. اما عیسی با نشستن با متی باجگیر و دعوت وی برای پیروی خویش همه چیز را تغییر داد، چرا که او بر آن است بیماران احتیاج به طبیب دارند، نه تندرستان‌؛ وی آمده است تا گمشدگان را بیابد نه کسانی که به زعم خویش در طریق عدالت سلوک می‌نمایند.

حضور خداوند بر روی زمین پیوسته بیانگر همین اشتیاق خداوند برای یافتن گم‌گشتگان است.

عیسی جسم گردید و بر روی زمین آمد تا هرکه بر او ایمان بیاورد هلاک نگردد بلکه حیات جاودان یابد. چنانکه نویسنده رساله افسسیان می‌فرماید: «حتی زمانی که در نافرمانی‌های خود مرده بودیم، ما را با مسیح زنده کرد، پس، از راه فیض نجات یافته‌اید؛ و با مسیح برخیزانید و در جایهای آسمانی با مسیح عیسی نشانید.» (افسسیان ۲: ۵ – ۶)