انکار پِطرُس

آنگاه پِطرُس سخنان عیسی را به یاد آورد که به او گفته بود: “پیش از آنکه خروس دو بار بانگ زند، سه بار مرا انکار خواهی کرد”. پس دلش ریش شد و بگریست. مَرقُس ۱۴: ۷۲

انکار پطرس از چنان اهمیتی برخوردار است که هیچ‌یک از نگارندگان چهار انجیل از نَقل این روایت صرف‌نظر نکرده‌اند. از روایات اناجیل این‌طور استنباط می‌شود که پطرس، به‌نوعی سخنگوی سایر شاگردان عیسی محسوب می‌شد، به‌طوری‌که او تقریباً در هر رویدادی حاضر و آمادۀ صحبت از جانب خود و شاگردان بود. عیسی نیز با او دوستی و نزدیکی زیادی داشت، تا آنجا که در تمامی وقایع مهم و حساس، او را با خود همراه می‌بُرد. بعد از صعود عیسی به آسمان، پطرس، حتی بیش از گذشته در نقش یک رهبر و سخنور ماهر ظاهر می‌شود: “آنگاه پطرس با آن یازده تن برخاست و صدای خود را بلند کرده، خطاب بدیشان گفت …”  (اعمال رسولان ۲: ۱۴).

از این جهت، کاملاً منطقی است که انکار استاد توسط سخنگو و رهبر شاگردان، چنین طنینی در اناجیل داشته باشد. جالب اینجاست که هیچ‌یک از شاگردان دیگر به‌خاطر این عمل پطرس، او را مورد سرزنش قرار ندادند، زیرا خود آنها به محض دستگیری عیسی پا‌به‌فرار گذاشته بودند (مرقس ۱۴: ۵۰).

امًا، پطرس در محاسبۀ خود دچار چه اشتباهی شده بود؟ آیا او به اندازۀ کافی شجاعت نداشت و به‌اشتباه گمان می‌بُرد که یارای ایستادگی تا پایان را دارد؟ بیرون آوردن شمشیر و بریدن گوش غلام رئیس کاهنان عکس این موضوع را به ما نشان می‌دهد، پطرس شخص ترسویی نبود. آیا او ایمان کافی به عیسی نداشت؟ ظاهراً او اولین شاگردی بود که به مسیح بودن عیسی اعتراف کرد. پس دلیل عکس‌العمل بزدلانۀ او، آن هم با قسم و آیه، چه بود؟ بهتر است پاسخ این سؤال را از دهان خود عیسی بشنویم: “آیا می‌توانید از جامی که من می‌نوشم، بنوشید و تعمیدی را که من می‌گیرم، بگیرید؟” (مرقس ۱۰: ۳۸).

هیچ‌کسی توان برداشتن گوشه‌ای از باری را که عیسی باید حمل می‌کرد، نداشت. در آن لحظات، تمام نیروهای تاریکی بر علیه عیسی بسیج شده بودند تا ماموریت او به انجام نرسد. عیسی در مقابله با این تاریکی عظیم تنها بود و هیچ انسان دیگری یارای همراهی و تحمل آن تاریکی هولناک را نداشت. پطرس، خود را با این تاریکی مطلق روبرو دید و دریافت که در این نبرد غیرت و نیروی انسانی او به هیچ کار نمی‌آید. قدرت غلبه بر نیروی تاریکی تنها نزد عیسی است.