مصائب مسیح

(لوقا ۲۴: ۲۵ – ۲۶) «آنگاه به ایشان گفت: …آیا نمی‌بایست مسیح این رنجها را ببیند و سپس به جلال خود درآید؟»

آیه فوق کلامی بنیادین است که مسیح به شاگردان نا‌امیدی که به منزل‌هایشان در روستای عمائوس بر‌می‌گشتند فرمود. آنها نمی‌توانستند بپذیرند که استادشان رنج و مرگ را بشناسد، بنابر‌این مسیح برای ایشان توضیح می‌دهد که درد و رنج او، شکست مفلوکانه یک انقلابی هلاک‌شده نیست، بلکه اراده خداست که توسط انبیا از قبل نبوت شده است.

مسیح گرسنگی، تشنگی، خستگی، بی‌خانمانی، سوءظن، تهمت، ناعدالتی، درک نشدن توسط دیگران، خیانت نزدیکان و تنهایی و انزوا را تجربه کرد؛ او را مانند یک گناهکار و جنایتکار دستگیر کردند، او را شلاق زدند و بر سر او تاج خار گذاشتند و بر سرش کوبیدند، عریانش کردند و در کوچه‌های شهر گرداندند و به شکلی دردناک او را بر روی صلیب اعدام کردند. مسیح خواستار این مصائب نبود حتی از پدر درخواست کرد : «ای پدر من، اگر ممکن است این جام از من بگذرد» (متی۲۶: ۳۹).

مسیح  کلمه خدا، شخصیت دوم تثلیث و خدای کامل است، در‌عین‌حال انسان کامل نیز بود و تمامی درد‌ها‌ و رنج‌ها بر روی جسم و روح او تاثیر می‌گذاشت، اما بر اساس محبتی که در جان خویش نسبت‌ به بشر داشت آزادانه پذیرفت که بار گناهان انسان‌ها را بر عهده گیرد، چنانکه اشعیای نبی قرن‌ها پیش در خصوص خادم رنجدیده خداوند پیشگویی می‌کند: «حال آنکه رنج‌های ما بود که او بر خود گرفت و دردهای ما بود که او حمل کرد.» (اشعیا ۵۳: ۴)

کلیسا پیوسته کوشیده است مفهوم رنج مسیح در مقام انسان کامل را به یاد آورد و در مورد معنای آن تعمق کند.

در اعتقادنامه نیقیه چنین آمده است:

… و در زمان پنطیوس پیلاطُس  برای ما مصلوب شد، رنج کشید،

مُرد و مدفون گشت و بر حَسَب کتاب مقدس،

روز سوم رستاخیز نمود و به آسمان صعود کرد …

مفهوم مصائب مسیح  برای کلیسا صرفا درد و رنج یک شخص بی‌گناه یا خداوند پر‌جلالی که بر او هیچ مصیبتی عارض نمی‌شود نیست، بلکه یاد‌آوری انسانیت کامل مسیح و تحقق تمامی وعده‌های خداوند در شخص عیسی به عنوان انسان کامل، و خدای کامل است که در تمامی تجربیات بشر شریک گردید؛ نویسنده رساله به عبرانیان می‌فرماید: «زیرا کاهن اعظم ما چنان نیست که نتواند با ضعف‌های ما همدردی کند، بلکه کسی است که از هر حیث همچون ما وسوسه شده است، بدون اینکه گناه کند.» (عبرانیان ۴: ۱۵)