ابراهیم یقین داشت که خدا قادر است به وعدهٔ خود وفا کند، به همین سبب برای او پارسایی شمرده شد و این عبارت تنها در حق او نوشته نشد، بلکهبرای او شمرده شد!
در حق ما نیز، تا برای ما نیز شمرده شود. ما که ایمان داریم به او که خداوندمان عیسی را از مردگان برخیزانید و این خداوند همانی است که از ازل برای ما کارهای عظیم و شگفت‌آور به انجام رسانده است. و امروز قادر است که در قحطی‌ها، سرگردانی‌‌‌‌‌‌ها، تلخی‌ها، جنگ‌ها، بی‌عدالتی‌ها، دروغ‌ها و ناملایمات این دنیای فاسد، ما را حمایت کند.
به‌راستی در طول روز، هفته، ماه و سال چقدر به نیکویی‌ها و احسانی که خداوند به ما کرده است فکر می‌کنیم!؟
چقدر شکرگزاریم!؟
آیا زانوی غم بغل کرده‌ایم و مدام غرغر و شکایت می‌کنیم!؟
«می‌دونم که شرایط ناجوانمردانه سخته!
می‌دونم ناامیدی‌ها زیاده!
می‌دونم این روزا هیچ‌کس حواسش به تو نیست!
می‌دونم کسی جای کسی نیست که بتونه درد دیگری رو بفهمه! اما …
اما اینو هم می‌دونم که اگه همهٔ انسان‌ها درغگو باشن، خدا راستگوست و او قادره به تمام وعده‌هاش برای من و تو وفادار و امین باشه.»
بیایید در دعا و کلام خداوند عمیق‌تر شویم،
باور داشته باشیم و منتظر خدا بمانیم…
«منتظران خداوند خجل نخواهند شد.»
