خروج از مصر

«اسرائیل چون کار عظیم خداوند را بر ضد مصریان دیدند، از خداوند ترسیدند و به او و به خدمتگزارش موسی ایمان آوردند.»

خروج ۱۴: ۳۱

در گذرِ قوم از دریای سرخ موسی فقط سخنگوی خداوند نیست، بلکه حرکات وی نیز مانند حرکات کاهنی که هم ذبح می‌کند و هم برکت می‌دهد، قدرتمند است. (۱۴: ۱۶، ۲۱، ۲۷، ۲۷)  موسی چون بازوی خدا در کار بود تا قومی را که از دیدن مصریان به وحشت افتاده بودند و خود را در آستانهٔ مرگ می‌دیدند، امید بخشد و رهایی دهد. موسی به قوم گفت: «مترسید! بایستید و نجات خداوند را ببینید، …خداوند برای شما جنگ خواهد کرد و شما خاموش باشید. » (۱۴: ۱۳–۱۴)

در عهد جدید، عیسی مسیح چون موسیِ نوین، نه‌تنها یک قوم را، بلکه همه را از مرگ روحانی رهایی بخشیده و به حیات جاودان رهنمون می‌سازد. در واقع، گذر مسیحیان یک رهایی به مراتب وسیع‌تری است؛ چنانکه می‌توان گفت گذر مسیحی، شکوفایی گذر یهود است. چرا‌که در آن همهٔ آدمیان در سراسر زمانه از چنگال مرگ و گناه رهایی می‌یابند. گذر اول، امتی را ایجاد کرد که قوم یهود است و گذر نوین، امت به مراتب عظیم‌تری را؛ چنانکه از هر قبیله و امت و زبان در مسیح یک می‌گردند و در پیوندی ژرف امت مسیحیان را بنیان می‌نهند.

همان خدای نجات‌بخش و رهایی‌دهنده که اسرائیل را خروج داد، هم او به هنگامهٔ مرگ و رستاخیز عیسی مسیح عمل کرد. از‌این‌روست که مسیحیان هر سال به‌وقت جشن رستاخیز مسیح به‌حدی به پیوستگی این دو گذر معتقدند که در آغاز عبادت شبانه هر دو گذر را توأمان چنین می‌سرایند:

«این شبی است که در گذشته پدرانمان را نجات دادی و آنان را از بردگی‌شان رهانیدی و ایشان را از میان دریا بر خشکی عبور دادی… این شبی است که مسیحیان در سراسر جهان تطهیر شده، از گناه و از هر ناپاکی آزاد، و به همراه یکدیگر در تقدس گام بر می‌دارند. این شبی است که عیسی مسیح زنجیرهای مرگ را در هم شکسته، فاتحانه از قبر برخاست.»

به همین سبب است که در هر دو گذر، یهودیان و مسیحیان آوای هلهلهٔ شاد و شکوهمند هللویاه می‌سرایند.