اگر نگاهی به اطراف خود بیندازید، چه می‌بینید؟ آیا می‌توانید روابطی را بینید که در حال از‌هم‌پاشیدن هستند؛ چون یک نفر اصرار دارد بگوید که حق با اوست و دیگری کاملاً در اشتباه است؟ یا کسانی را که برای تغییر‌دادن اطرافیانشان، نظرات خود را به آنها تحمیل می‌کنند؟ یا خانواده‌ها یا حتی اعضای کلیسایی که به‌خاطر عدم احترام‌گذاشتن و پذیرش تفاوت‌های یکدیگر، نمی‌توانند با هم جمع شوند؟ یا افرادی که دائماً در تلاشند تا کسانی را که دوست ندارند؛ یا با آنها مخالفند، تحقیر کنند؟ حتی شاید کسانی که فقیران و درماندگان را مسخره می‌کنند، چون این تصور را دارند که آنها به‌خاطر اشتباه خودشان در این جایگاه هستند.

ظاهراً به هر طرف که نگاه می‌کنیم، درد و عدم اتحاد زیادی را می‌بینیم. به‌نظر شما چرا این چیزها اتفاق می‌افتند؟ آیا ممکن است به‌خاطر غرور باشد؟ اینکه خود را برتر از دیگران می‌دانیم؟ نظرات ما برتر است و راه‌های ما بهترین هستند؟ قطعاً همین‌طور است. غرور «ویرانگر» است! روابط را از بین می‌برد، نزاع و کشمکش ایجاد می‌کند و حتی اجازه نمی‌دهد که از فقیران و درماندگانی که در اطرافمان هستند، مراقبت کنیم. در هر صورت، هیچ چیزِ مثبتی ندارد. فقط منفی است. غرور باعث می‌شود که فقط بر خودمان تمرکز و به خودمان فکر کنیم و همان‌طور که خدا در کلامش می‌فرماید، این باعث نابودی ما می‌شود.

در سراسر کتاب مقدس، وقتی خدا افراد مغرور را می‌بیند، با محبتش آنها را تأدیب می‌کند، همان‌طور که قوم بابِل را تأدیب کرد. آنها بسیار مغرور بودند و می‌خواستند برج بزرگی بسازند که به آسمان‌ها برسد تا به دیگران فخرفروشی کنند. در مقابل، خدا به هر یک از آنها زبان کاملاً متفاوتی داد که باعث سردرگمی زیادی شد و آنها در سراسر کرۀ زمین پراکنده شدند. او آنها را فروتن کرد، چیزی که کاملاً مخالف غرور است. فروتنی، جایگاهی است که در آن متواضع و افتاده شده، دیگر خود را بهتر از اطرافیانمان نمی‌دانیم! مخصوصاً خود را بهتر از خدا نمی‌دانیم!

در این داستان، آشکارا می‌بینیم که خدا چگونه با غرور برخورد می‌کند. او با یافتن راه‌هایی برای فروتن‌ساختن ما، با غرور برخورد می‌کند. آیا تابه‌حال چنین تجربه‌ای را داشته‌اید؟ این اتفاق، بسیار دشوار و در عین حال، بسیار ضروری است؛ چون هدف خدا این است که ما را شکل دهد و فرزند ارزشمند خود بسازد. این بخشی مهم و حیاتی در رشد روحانی ماست. خدا با شخص مغرور مخالفت می‌کند، اما لطفش را شامل حالِ فروتنان می‌سازد. او می‌خواهد ما فروتن باشیم و نمونه‌ای از خدا را به دیگران نشان بدهیم. خدا هر کاری می‌کند تا ما را به این جایگاه برساند. او که پدر ماست، ما را دوست دارد و بهترین چیزها را برای ما می‌خواهد.

پس بیایید دربارۀ تجربۀ قوم بابِل به فرزندانمان تعلیم دهیم. در اینجا، آنها هم با واکنش خدا در برابر غرور آشنا می‌شوند، هم می‌آموزند که چگونه زبان‌های دنیا به‌وجود آمدند. همچنین، به ویژگی‌هایی از خدا پی می‌برند که او از ما می‌خواهد در آنها برای کودکان الگو باشیم. بیایید از همان سنین کودکی به آنها کمک کنیم که غروری که فقط آسیب می رساند را از خود دور کرده، فروتنی را بپذیرند که لطف خدا و انسان را شامل حالشان می‌کند. آیا تا به‌حال شخص مغروری را دیده‌اید که دیگران از همنشینی با او لذت ببرند؟ قطعاً چنین چیزی را ندیده‌اید.