مسیحیان از تمام فرقه‌ها و فرهنگ‌ها، جشن‌ها و اعیاد به‌خصوصی را در تقویم‌های خود تعیین کرده و گرامی می‌دارند. برخی از این اعیاد، مثل کریسمس یا عید قیام، جشن‌های مهمی هستند و مربوط به مهم‌ترین وقایع زندگی مسیح می‌باشند. دیگر عیدها، می‌توانند مختص یک فرقه، فرهنگ یا کلیسایی خاص باشند. در این سری مقالات، در تلاش خواهیم بود تا برخی از مشهورترین اعیاد (نه مهم‌ترین عیدها از نظر الهیاتی!) و ویژگی‌های آنها را بدون هرگونه جانب‌داری، بررسی کنیم.
یکشنبۀ اَدْوِنت (کلمه‌ای است لاتین)، چهارمین یکشنبۀ پیش از کریسمس و نقطۀ آغازین ایام ادونت و همین‌طور، سال عبادی در کلیساهای کاتولیک رومی و پروتستان است. این جشن، یکشنبۀ قبل از نخستین پنجشنبۀ ماه دسامبر است و می‌تواند در هر روزی بین ۲۷ نوامبر تا ۳ دسامبر در تقویم میلادی واقع شود. ایام ادونت در ابتدا به‌عنوان ایام توبه (انابت) و روزه شناخته می‌شد و هدف این بود که ایمانداران را برای ورود مسیح به کلیسای خود، آماده کند. در کلیسای اولیه، از حدود قرن چهارم، این روزها مصادف با ایام آمادگی برای تعمید بودند. در نتیجه، جای تعجب نیست که متون اصلی کتاب‌مقدسی برای مراسم عبادی یکشنبۀ ادونت، از بخش‌هایی مانند متی ۲۴:۳۶-۴۴ برگرفته شده باشند که در مورد انتظار و هوشیاری هستند. متون دیگر نیز در مورد داوری خدا و انتظار برای بازگشت ثانوی مسیح هستند. سنت انتظار برای مسیح، چه در کریسمس و چه برای بازگشت ثانوی او در پایان تاریخ، به قرون وسطی در اروپای غربی بازمی‌گردد.
ایام ادونت شامل چهار یکشنبه است که اولین آنها یکشنبۀ ادونت نام دارد. با این‌حال، می‌توان موضوع انتظار، هوشیاری، مراقبت و آمادگی را در تمام این یکشنبه‌ها مشاهده کرد. تمرکز این دوره بر آماده‌شدن کلیسا برای آمدن مسیح است که خود به‌عنوان کریسمس در تقویم‌های مسیحی مشخص شده است. با وجود آنکه کلیساهای ارتدکس شرق و کلیساهای ارتدکس مشرقی ایام ادونت را در تقویم خود ندارند، اما یکشنبه‌های پیش از کریسمس برای آنها نیز فرصت مناسبی است تا ایمانداران را برای آمدن عیسای مسیح آماده سازند.
بنابراین، ادونت چنانکه بسیاری از مردم تصور می‌کنند، جشنواره‌ای برای ترویج مصرف‌گرایی و هوسرانی در فرهنگ غربی نیست. از دید یک ایماندار مسیحی، ادونت زمانی برای تعمق آگاهانه در باب رابطه‌اش با خدای خالق و نیاز بشر به نجاتی است که در پسر خدا، عیسای مسیح بر ما مکشوف شده است. با وجود آنکه برخی کلیساها، یکشنبۀ ادونت را جشنی شاد می‌دانند، اما بسیاری از دیگر کلیساها نیز آن را زمانی برای انتظار در سکوت در نظر می‌گیرند.
یکی از بارزترین شاخصه‌های این جشن در کشورهای غربی، تاج ادونت است که از برگ‌های همیشه‌سبز ساخته شده و چهار یا پنج شمع نیز بین آنها قرار داده می‌شود. این رسم، به کلیساهای لوتری شمال اروپا بازمی‌گردد. با این‌حال، این جشن در دیگر فرقه‌ها نیز پذیرفته شده است. چهار شمع قرمز در طول ایام ادونت روشن می‌شوند. نخستین شمع در اولین یکشنبۀ ادونت روشن شده و دیگر شمع‌ها در یکشنبه‌های بعدی روشن می‌شوند. بعضی از این تاج‌ها شمع سفیدرنگ پنجمی را نیز دارند که در شب کریسمس روشن می‌شود و به «شمع مسیح» معروف است. با وجود آنکه شکل دایره‌وار این تاج اغلب به‌عنوان نماد محبت خدا و برگ‌های همیشه‌سبز آن به‌عنوان نماد حیات جاویدان در نظر گرفته می‌شود، گاهی مفاهیم مربوط به شمع‌ها به شکل‌های مختلف در کلیساها درک می‌شوند. یک تفسیر بر این باور است که آنها در کنار هم نمایانگر نور خدا هستند که در عیسای مسیح، وارد این جهان شده است. تفسیر دیگری می‌گوید شمع‌ها نماد امید، آرامش، شادی و محبت هستند. تفسیر دیگری نیز می‌گوید که آنها نماد انبیا، یوسف و مریم، شبانان و فرشتۀ روایت تولد مسیح هستند. این تفسیرها بعدها به این سنت اضافه شده‌اند. شمع‌ها اغلب توسط کودکان کلیسا روشن می‌شوند.
آیین‌های دیگر مربوط به این جشن شامل خواندن رازگاهان ادونت و دنبال‌کردن تقویم ادونت می‌شوند. رازگاهان ادونت کتابی است که با هدف کمک به ایماندار در دعا و تعمق نوشته شده تا او را برای آمدن مسیح آماده سازد. تقویم ادونت نیز اغلب در بین کودکان محبوبیت دارد. به‌طور سنتی، کودکان در این تقویم با بخش‌هایی از داستان کریسمس بر اساس اناجیل متی یا لوقا روبه‌رو می‌شوند. درون تقویم‌های ادونت غیر‌مذهبی که در کشورهای غربی در دسترس هستند، به‌جای آیات کتاب‌مقدس، شکلات قرار داده شده است. رازگاهان و تقویم ادونت معمولاً در روز اول دسامبر آغاز می‌شوند، نه از یکشنبۀ ادونت.
