مسیحیان از تمام فرقه‌ها و فرهنگ‌ها، جشن‌ها و اعیاد به‌خصوصی را در تقویم‌های خود تعیین کرده و گرامی می‌دارند. برخی از این اعیاد، مثل کریسمس یا عید قیام، جشن‌های مهمی هستند و مربوط به مهم‌ترین وقایع زندگی مسیح می‌باشند. دیگر عیدها، می‌توانند مختص یک فرقه، فرهنگ یا کلیسایی خاص باشند. در این سری مقالات، در تلاش خواهیم بود تا برخی از مشهورترین اعیاد (نه مهم‌ترین عیدها از نظر الهیاتی!) و ویژگی‌های آنها را بدون هرگونه جانب‌داری، بررسی کنیم.
روز بزرگداشت که تا جنگ جهانی دوم، با نام روز آتش‌بس نیز شناخته می‌شد، برای نخستین‌بار، دقیقاً یک سال بعد از روز امضای معاهدۀ صلح جنگ جهانی اول (در سال ۱۹۱۸) در لندن و در محوطۀ کاخ باکینگهام وارد تقویم شد. مشهور است که این معاهده در یازدهمین ساعت از یازدهمین روز از یازدهمین ماه سال امضا شد. به همین دلیل، در بریتانیا و کشورهای مشترک‌المنافع مرسوم است که با یک یا دو دقیقه سکوت، به این واقعه و کسانی که در این جنگ جان خود را از دست دادند، ادای احترام کنند. این سکوت معمولاً بخشی از مراسم مسیحی است که شامل سرودخوانی، دعا و نواختن شیپور پایان روز نیز می‌شود و مانند مراسم شب‌زنده‌داری ویژه‌ای طراحی شده است. این ایده بر اساس این مفهوم طراحی شده که یک سرباز باید تا صبح در کنار جسد هم‌رزم خود باقی بماند و از او مراقبت کند.
این مراسم امروزه اغلب در محل مقبرۀ سربازان گمنام یا بنای یادبود کشته‌شدگان جنگ‌های جهانی اول و دوم برگزار می‌شود. در این مراسم، یاد کسانی که در جنگ‌های اخیر مثل جنگ‌های جزایر فالکلند، عراق و افغانستان کشته شده‌اند نیز گرامی داشته می‌شود. عید بزرگداشت که در ابتدا در ارتباط با جنگ جهانی اول در نظر گرفته شده بود، به مرور زمان تبدیل به روزی برای گرامیداشت تمام کسانی شد که فارغ از هویت و ملیت، در هر یک از جنگ‌ها جان سپرده‌اند. به‌طور سنتی، طی این مراسم، لباسی را می‌پوشند که گل شقایق دارد، زیرا شقایق در دشت‌ها و محل نبردهای جنگ جهانی اول رشد کردند. آنها نماد گرامیداشت و امید برای آینده‌ای بدون جنگ هستند. مراسم روز بزرگداشت که روز آتش‌بس نیز نامیده می‌شود، به‌خصوص در بخش‌هایی از بریتانیا و کشورهای مشترک‌المنافع که رابطه‌ای تاریخی با نیروهای ارتش بریتانیا دارند، هنوز هم محبوبیت زیادی دارد. امروزه این مراسم به‌طور گسترده‌ای جنبه‌های مذهبی خود را از دست داده، چرا که رهبران سیاسی محلی و رهبران دیگر مذاهب نیز اغلب در آن سهیم می‌شوند. مقامات محلی یا نمایندگان لژیون سلطنتی بریتانیا اغلب حلقه‌های گل شقایق را به این مراسم می‌آورند. روز بزرگداشت، به‌طور تصادفی، با روز گرامیداشت سنت مارتین نیز هم‌زمان شده است. او در ابتدا سربازی رومی بود که بعد از ایمان‌آوردن به مسیح، مسیر صلح‌جویی را در پیش گرفت.
کلیساهای انگلیکن از سال ۱۹۵۵ تا کنون، روز بزرگداشت را در دومین یکشنبۀ ماه نوامبر برگزار می‌کنند. با توجه به نزدیکی این روز با ایام تمام مقدسین، که طی آن مسیحیانی که درگذشته‌اند گرامی داشته می‌شوند، کلیساهای انگلیکن ایام تمام مقدسین را در تقویم عبادی خود، تا یکشنبۀ بزرگداشت، ادامه می‌دهند. مراسم کلیسایی در یکشنبۀ بزرگداشت شامل یک یا دو دقیقه سکوت نیز می‌شود. در این مدت، بر کار کسانی که در جنگ از دست رفته‌اند، تأمل می‌کنند. در این بزرگداشت، همچنین برای آنها دعا می‌کنند و سرودهایی مخصوص این رویداد خوانده می‌شود. کلیساها در این روز با شقایق و انواع دیگری از گل‌ها تزئین می‌شوند. در بریتانیا مراسم ملی برای این روز در کلیسای وست‌مینستر برگزار می‌شود که در آن، رهبران کلیسا، سیاستمداران و اعضای خانوادۀ سلطنتی بریتانیا حلقه‌های گل را به احترام کشته‌شدگان در جنگ‌ها، تقدیم می‌کنند.
در ایالات‌متحده نیز، ۱۱ نوامبر را تحت عنوان «روز کهنه‌سربازان» می‌شناسند که یادبودی غیرمذهبی و تعطیل رسمی است. جشن روز بزرگداشت که مذهبی‌تر است، در بریتانیا محبوبیت زیادی دارد و عدۀ بسیاری را که معمولاً به کلیسا نمی‌روند به مراسم کلیسایی می‌کشاند. با این‌حال، این روز آنقدرها هم در بین ایمانداران مسیحی بی‌مناقشه نیست، چرا که برخی معتقدند جنگ و جنگجویی را ترویج می‌کند. در نتیجه، برخی کلیساها آن را در تقویم خود ندارند. به همین ترتیب، این روز به‌عنوان جشن یادبودی مخصوص بریتانیا و کشورهای مشترک‌المنافع که در کنار بریتانیا در جنگ جهانی اول جنگیدند، در تقویم مسیحیانی که درگیر جنگ نشده بودند یا طرفدار دشمنان بریتانیا بودند، وجود ندارد. این تصور که چنین روزی مختص تجلیل از سربازان بریتانیایی است، باعث شده تا روز بزرگداشت در بین جمهوری‌خواهان ایرلندی و دیگر گروه‌هایی که دید مثبتی نسبت به نیروهای مسلح بریتانیا ندارند، محبوبیتی نداشته باشد.
