تاریکی یا ظلمت چیست و چه وقت احساس می‌کنیم که در ظلمت مطلق قرار گرفته‌ایم؟

گاهی در موقعیت‌هایی قرار می‌گیریم که با همۀ وجودمان تاریکی را حس می‌کنیم. احساس می‌کنیم که در ظلمت مطلق به سر می‌بریم و حقیقتاً راه به جایی نداریم و نمی‌دانیم چه کنیم. مثل کسی هستیم که در فضایی آکنده از مه قرار گرفته است و از هر طرف که می‌رود مه سنگین است، اما افزون بر آن، شب نیز می‌باشد، تمام جان ما را سیاهی احاطه کرده است. در چنین حالت و وضعیتی ممکن است حتی نسبت به خدا نیز دلسرد شویم و شاید در دل او را نیز انکار کنیم.

به‌راستی که برخی از ظلمت‌ها، ظلمت‌هایی هستند که خودمان برای خودمان می‌سازیم. در خاطرم هست زمانی که فرزندم می‌خواست به دنیا بیاید، من و همسرم برای رفع مشکل خاصی در دعا بودیم. اما با وجود تمام دعاها، به خواست ما جوابی داده نشد و من با تمام وجودم احساس عجز کردم، ظلمت و تاریکی مطلق را روبه‌رویم دیدم. حتی به‌خاطر تمام دعاهایی که کرده بودم و جواب منفی گرفته بودم احساس دلسردی از خداوند داشتم. 

شاید بدانید چه می‌خواهم بگویم. زمانی هست که چراغ‌های زندگی ما به‌خاطر عدم توجه‌مان به تعهدات روحانی یا شاید فراموش‌کردن اطاعت از خداوند کم نور می‌شوند و گاه به سمتی می‌روند که گویی خاموش شده‌اند.

اما در اینجا می‌‌توان این سؤال را مطرح کرد که در یک چنین زمان‌‌هایی چه باید کرد؟ 

بله، جواب در کتاب مقدس است، آنگاه که پولس رسول می‌فرماید: «برادران، گمان نمی‌کنم هنوز آن را به دست آورده باشم؛ امّا یک کار می‌کنم، و آن اینکه آنچه در عقب است به فراموشی می‌سپارم و به سوی آنچه در پیش است خود را به جلو کشانده، برای رسیدن به خط پایان می‌کوشم، تا جایزه‌ای را به دست آورم که خدا برای آن مرا در مسیحْ عیسی به بالا فرا خوانده است» (فیلیپیان ۳: ۱۳- ۱۴).  پس باید مثل پولس رسول سختی‌هایی را که تا به حال متحمل شده‌ایم پشت سر بگذاریم و حتی آنها را که در آن قرار گرفته‌ایم با صبوری تحمل کنیم و «خود را کشیده» به سمت جلو پیش رویم؛ زیرا پاداش و اجر ما در دعوت شکوهمندی است که در مسیح از ما شده است. پس بایدبه راه رفتن و سلوک خود ادامه دهیم.

البته که پولس رسول سختی‌های بسیاری را تحمل کرد. فراموش نکنیم که او گاهی اوقات نامه‌های خود را از درون زندان می‌نوشت. همان نامه‌هایی که برای ما پیام خدا را در قالب جملاتی آکنده از امید و شوق به ارمغان ‌آوردنده‌اند، در شرایطی بس طاقت فرسا نوشته شده‌اند. بنابر نظر مفسرین، هنگامی که پولس همین عبارات را خطاب به کلیسای فیلیپی، نخستین کلیسایی که وی در اروپا بنیان آن را گذاشت، می‌نگاشت، خود در روم در زندان به‌سر می‌برد.

در چه جاهای دیگری از عهد جدید، باز پولس رسول در حین تحمل سختی‌ها به ما امید را تقدیم می‌کند؟