زمین نیکو

روزی برزگری برای پاشیدن بذر خود بیرون رفت. چون بذر می پاشید … [بذرها بر روی زمین های گوناگونی افتاد] … چون [عیسی] این را گفت، ندا در داد: “هرکه گوش شنوا دارد ، بشنود.”

لوقا ۸: ۵، ۸

در مثل برزگر، عیسی تصویر روشنی از عکس‌العمل افراد مختلف به کلام خدا را بیان می‌کند. برای رشد و ثمردهی، کلام خدا مانند بذر، نیاز به زمینی مناسب و آماده دارد، زمینی که توسط شخم زدن، خاک فشردۀ آن نرم شده، از سنگ ها پاک شده و خار‌و‌خس از آن زدوده شده باشد.

با این مثل، عیسی وضعیت قلوب افراد مختلف در پذیرش کلام خدا را برای ما توصیف کرد. عیسی هیچگاه ایمان سطحی، کوتاه مدت و ناخالص را برای پیروی از خود کافی نمی‌دانست. به همین خاطر او مسحور جمعیت فراوان نمی‌شد، زیرا بخوبی می‌دانست که افراد با انگیزه‌های مختلف او را پیروی می‌کنند.

“هر کسی از ظن خود شد یار من       از درون من نجست اسرار من”

لذا پس از بیان این مثل، عیسی جماعت را خطاب کرده، می‌فرماید “هر‌که گوش شنوا دارد، بشنود!”  یقیناً هدف عیسی از بیان این مثل دسته‌بندی مردم و منصرف کردن گروهی از پیروی خود نبوده است، بلکه با این جمله او همه را دعوت به اندیشیدن می‌کند. با اندکی تعمق بر کلام عیسی و با نگاهی به درون خویش می‌توان به نوع و میزان رابطۀ خود با خدا پی برد. در واقع عیسی با بیان این مثل ما را دعوت می‌کند که زمین قلب خود را آمادۀ پذیرایی از بذر کلام خدا کنیم. اگر زمین ما کوبیده و سخت است، باید با فروتنی آن را شخم زده، خاکش را نرم سازیم. اگر سنگلاخ است، لازم است که با صبوری زحمت کشیده، آن را از سنگ‌های گوناگون پاک سازیم. اگر در زمین ما خارها روییده، باید که آن را از خارهای لذاّت زود گذر این دنیا پاک کنیم و حتی اگر زمین قلب ما نیکوست، لازم است پیوسته از آن مراقبت کنیم تا مبادا در آن خارها بروید یا پایمال شده، سخت گردد و یا با بی‌مبالاتی ما، دشمن در آن سنگ‌ها پراکَنَد.

چه بسیارند افرادی که در ابتدا از پذیرش عیسی سر‌باز‌می‌زنند، اما با اندیشیدن و ایجاد تغییرات لازم در زندگی خود، سرانجام با جان و دل پذیرای حضور او در زندگی خود می‌شوند.