به مثال مسیح

«چه، برای همین فرا‌خوانده شده‌اید، زیرا مسیح برای شما رنج کشید و سرمشقی گذاشت تا بر آثار قدم‌های وی پا نهید.» اول پطرس ۲: ۲۱

رساله اول پطرس احتمالا بین سال‌های ۶۰ -۶۴ میلادی یعنی حدود سه دهه پس از قیام مسیح نوشته شده است.

بسیاری از مفسرین بر این عقیده‌اند که پطرس رسول، در این رساله جماعت ایمانداران پراکنده در امپراطوری روم را مخاطب قرار داده است. پطرس در این رساله جوامع مسیحی اولیه را که با مصائب و جفاهای بی‌شمار روبرو بودند را تعلیم و تسلی می‌دهد.

مسیح رنج را خوب می‌شناخت، او بر روی زمین مانند بسیاری از انسان‌ها با درد و رنج و مصائب زندگی روبرو شد؛ او تلخی، طرد‌شدگی، سنگ‌دلی و شرارت این دنیا و آدمیان را تجربه کرد. او طعم تلخ از دست دادن دوست خویش ایلعازر را تجربه کرد و در فقدان وی گریست، او اضطراب و دلهره و تنهایی در باغ جتسیمانی را نیز تجربه کرد. شرارت این عالم او را که کاملا عادل بود با بی‌عدالتی تمام محکوم، شکنجه، تحقیر و به صلیب کشید.

او پیروان خویش را پیشاپیش از بهای شاگردی خویش آگاه ساخت: «اگر کسی بخواهد مرا پیروی کند، باید خود را انکار کرده، صلیب خویش بر‌گیرد و از پی من بیاید.» (متی ۱۶: ۲۴)

مسیحیانی که می‌خواهند زندگی مقدس و مطابق معیارهای کلام خدا داشته باشند، پیوسته متحمل درد و رنج می‌شوند و توسط غیر‌ایمانداران مورد جفا، سوء‌رفتار، دشنام و ناسزا قرار می‌گیرند: «… نور به جهان آمد، اما مردمان تاریکی را بیش از نور دوست داشتند، چرا که اعمالشان بد است.» ( یوحنا ۳: ۱۹) از این‌روست که پیروان مسیح نزد جماعت بی‌ایمان غریب و بیگانه‌اند زیرا نمی‌توانند همانند همسایگان بی‌ایمان خود زندگی کنند زیرا مسیحیان دعوت شده‌اند تا بر اثر قدم‌های آن عادل که برای ناعادلان مرد، رفتار نمایند.

مسیح نشان داد که این درد و رنج راهی به سوی جلال است، مسیحیان نباید متعجب شوند اگر در آزمایش سخت و درد و رنج مبتلا شوند. «… بلکه شاد باشید از اینکه در رنج‌های مسیح سهیم می‌شوید، تا به هنگام ظهور جلال او به‌غایت شادمان گردید. اگر به خاطر نام مسیح شما را ناسزا گویند، خوشابه‌حالتان، زیرا روح جلال که روح خداست بر شما آرام می‌گیرد. …» (اول پطرس ۴: ۱۲-۱۹)