پنج‌شنبه ۲۴ فروردین

Today's word: اعمال رسولان ۲: ۴۲ | Bible Study: اول قرنتیان ۱۱: ۱۷-۳۲

عبادت هدفمند

«آنان خود را وقف… پاره کردن نان و دعا کردند.»

اعمال رسولان ۲: ۴۲

نزول روح‌القدس تغییری اساسی در شیوهٔ عبادت شاگردان عیسی ایجاد کرد. هرچند آنها در ابتدا هنوز مانند سایر یهودیان به عبادت در معبد ادامه می‌دادند، اما جنبهٔ دیگری نیز به عبادت و پرستش خود افزوده بودند که در نتیجه کیفیتی بسیار متفاوت در رابطهٔ آنها با خدا ایجاد کرده بود. دعا و مشارکت دائم پیروان مسیح در منازل، نه تنها سبب صمیمیت هرچه بیشتر آنها با یکدیگر می‌شد، بلکه حضور روح خدا در عبادت خانگی آنها، احساس فاصله‌ای را که معمولاً بین خدا و انسان در جلسات رسمی‌تر وجود دارد از میان برداشته بود. بدین ترتیب، مسیحیان به‌خاطر وجود این ارتباط صمیمی و نزدیک با خدا، به‌دنبال آن بودند که هرچه بیشتر ارادهٔ خدا و چگونگی گسترش پادشاهی او را درک کنند، درست همان‌طور که عیسی در دعای ربانی به آنها آموزش داده بود.

همچنین، عادت دیگر آنها این بود که ضمن صرف غذا با یکدیگر، به‌صورت مرتب مراسم عشای ربانی را برگزار می‌کردند. به‌ویژه حضور رسولان عیسی در بسیاری از این عبادات خانگی و برگزاری این مراسم به دست آنها، حال‌و‌هوای دیگری به مشارکت مؤمنان به عیسی می‌بخشید. تصور کنید که هرگاه یکی از رسولان نان را پاره کرده، آن را به‌عنوان بدن عیسی بین سایرین تقسیم می‌کرد و جام را به نشانهٔ خون عیسی برای نوشیدن دست‌به‌دست می‌گردانید، چه حالی به خود او دست می‌داد. به‌طور قطع، برای رسولان که هنوز طنین صدای عیسی را در حین اجرای این مراسم در گوش‌های خود شنیده، حال‌و‌هوایی را که در آن شب برقرار بود با تمام وجود خود احساس می‌کردند، شرکت در شام خداوند به هیچ وجه امری پیش‌پا‌افتاده نبود و هر بار با ترس و احترامی خاص خدا را از این طریق می‌پرستیدند. حال، آنان با تمام وجود خود باید اهمیت این آیین را به دیگران نیز یادآور می‌شدند.

در عین حال، یاد آوری دائم مرگ عیسی به دعای این اولین پیروان او نیرو و قدرت خاصی می‌بخشید. آنها شخصی را به‌یاد می‌آوردند که اکنون با روح خود زنده در میان آنها حاضر بود تا به عبادت آنها معنی بخشیده، آنها را شریک طبیعت الهی کند.

چقدر بجاست که مانند اولین پیروان عیسی، ما نیز امروز همان وقف و سرسپردگی را در دعا، عبادت و پرستش خدا در زندگی خود نشان دهیم.

Bible Study

اعمال رسولان ۲: ۴۲

آنان خود را وقف تعلیم یافتن از رسولان و رفاقت و پاره کردن نان و دعا کردند.

اول قرنتیان ۱۱: ۱۷-۳۲

شرکت ناشایسته در شام خداوند
۱۷امّا در آنچه اینک به شما حکم می‌کنم، به هیچ روی تحسینتان نمی‌کنم، زیرا وقتی شما گرد ‌هم می‌آیید، به جای فایده باعث ضرر است. ۱۸نخست اینکه می‌شنوم آنگاه که به عنوان کلیسا جمع می‌شوید، در میان شما جداییها روی می‌دهد، و این را تا اندازه‌ای باور می‌کنم. ۱۹شکی نیست که تفرقه‌ها نیز باید در میان شما باشد تا بدین‌گونه آنانی که اصالتشان به ثبوت می‌رسد، در میان شما شناخته شوند. ۲۰زمانی که شما در یک جا گرد ‌هم می‌آیید، براستی برای خوردن شام خداوند نیست. ۲۱زیرا هنگام صرف غذا، هر یک از شما بی‌آنکه منتظر دیگران باشد شام خودش را می‌خورد، به گونه‌ای که یکی گرسنه می‌ماند، در حالی که دیگری مست می‌شود. ۲۲آیا خانه‌ها برای خوردن و نوشیدن ندارید؟ یا اینکه کلیسای خدا را خوار می‌شمارید و اشخاص بی‌چیز را شرمسار می‌سازید؟ به شما چه بگویم؟ آیا برای این کار تحسینتان کنم؟ به هیچ روی تحسینتان نخواهم کرد.
۲۳زیرا من از خداوند یافتم آنچه را به شما نیز سپردم، که عیسای خداوند در شبی که او را تسلیم دشمن کردند، نان را گرفت ۲۴و شکر نموده، پاره کرد و فرمود: «این است بدن من برای شما. این را به یاد من به جای آورید.» ۲۵به همین‌سان، پس از شام، جام را گرفت و فرمود: «این جام، عهد جدید است در خون من. هر بار که از آن می‌نوشید، به یاد من چنین کنید.» ۲۶زیرا هر گاه این نان را بخورید و از این جام بنوشید، مرگ خداوند را اعلام می‌کنید تا زمانی که بازآید.
۲۷پس هر که به شیوه‌ای ناشایسته نان را بخورد و از جام خداوند بنوشد، مجرم نسبت به بدن و خون خداوند خواهد بود. ۲۸امّا هر کس پیش از آنکه از نان بخورد و از جام بنوشد، خود را بیازماید. ۲۹زیرا هر که بدون تشخیصِ بدن بخورد و بنوشد، در واقع محکومیت خود را خورده و نوشیده است. ۳۰از همین روست که بسیاری از شما ضعیف و بیمارند و شماری هم خفته‌اند. ۳۱امّا اگر بر خود حکم می‌کردیم، بر ما حکم نمی‌شد. ۳۲پس آنگاه که خداوند بر ما حکم می‌کند، تأدیب می‌شویم تا با دنیا محکوم نگردیم.
برچسب خورده

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *