عیسی و گناهکاران

و امّا باجگیران و گناهکاران جملگی نزد عیسی گرد می‌آمدند تا سخنانش را بشنوند. امّا فریسیان و علمای دین همهمه کنان می‌گفتند: “این مردْ گناهکاران را می‌پذیرد و با آنان همسفره می‌شود.” لوقا ۱۵: ۱ -۲

فریسیان و علمای دین یهود در تفسیر خود از تورات، شرایع و ضوابط دیگری را نیز وضع کرده بودند تا چارچوبهای مشخص‌تری برای عبادات و زندگی روزمرۀ یهودیان وجود داشته باشد. طبیعتاً، قسمت عمده‌ای از این ضوابط به زندگی عمومی و اجتماعی مردم ارتباط داشت و نهایتاً منجر به این می‌شد که  توجه بیشتری به اعمال و زندگی گناه‌آلود افراد در حیطۀ زندگی اجتماعی آنها معطوف شود. یک چنین شیوۀ برخوردی سبب شد که گروهی از مردم که ناهنجاری بیشتری در زندگی عمومی آنها مشاهده می‌شد، با برچسب گناهکار از مابقی جامعه جدا شوند.

امّا، توجه خاص عیسی به این رانده‌شدگان جامعه سبب شده بود که بسیاری از آنها  جذب تعالیم عیسی شوند و مایل به پیروی از او گردند. شاید بتوان تصمیم زکّای خراجگیر در پیروی عیسی را یکی از نمونه‌های بارز در این مورد دانست (لوقا ۱۹: ۱ – ۱۰). عیسی خراجگیران و سایر گناهکارانی (از جمله روسپیان) که گناهانشان از نظر هیچکس پوشیده نبود را مورد محبت بسیار قرار می‌داد. او آنها را بیمارانی می‌دانست که نیاز به طبیب دارند و خود را طبیبی می‌دانست که قادر به درمان بیماری آنهاست (لوقا ۵: ۳۰ – ۳۲). یقیناً، این سخن عیسی به این معنی نبود که سایرین عاری از گناه هستند، بلکه کاملاً برعکس، عیسی وضعیت آنانی را که بر گناه خود واقف نبودند و حاضرنمی‌شدند خطاکار بودن خود را بپذیرند، بسیار اسف‌بار‌تر می‌دید (لوقا ۱۸: ۹ – ۱۴). لذا، دور از واقعیت نیست اگر بگوییم تا زمانی که شخص خود را عادل می‌پندارد، حتی از دست عیسی نیز برای او کاری ساخته نیست.  اناجیل، بویژه انجیل لوقا توجه عیسی به “گناهکاران” و مخالفت او با عادل‌نمایان مذهبی را، دست‌مایۀ اصلی معرفی شخصیت حقیقی عیسی مسیح قرار داده‌اند تا از این طریق فیض بی‌اندازۀ خدا در مسیح برای همگان آشکار شود.

گناهکارانی که گناهانشان از چشم سایرین پوشیده نیست، افراد سعادتمندی هستند، به شرط آنکه برای دریافت بخشش به دور عیسی حلقه زنند و دوای درد خویش را از طبیب اعظم بطلبند.

گناهان خود را مخفی نکنیم، بلکه با اعتراف به آنها، سعادت حقیقی در مسیح عیسی را تجربه کنیم.