فریسی و خراجگیر
به شما می‌گویم که این مرد [خراجگیر]، و نه آن دیگر [فریسی]، پارسا شمرده شده به خانه رفت. لوقا ۱۸: ۱۴
عیسی در طول خدمتش به دفعات مخالفت خود را با آن گروه از اشخاص مذهبی که خود را افرادی پارسا می‌شمردند آشکار ساخت. در مثل فریسی و شخص خراجگیر، عیسی به شکلی واضح و در عین حال کوبنده حماقت اشخاص مذهبی در تکیه بر پارسایی شخصی به منظور رستگاری را به تصویر می کشد. در این مثل شخص فریسی نمایندۀ افرادی است که کاملیت روحانی خود را با انجام فرایض دینی به نمایش می گذارند. یهودیان مکلف بودند که تنها یک روز در سال (روز کفاره) روزه بگیرند، اما این فریسی دو روز در هفته روزه دار بود. همچنین، او بر اساس شریعت یک دهم تمامی درآمد خودش (وجه نقد، حاصل محصولات و غیره) را به معبد پرداخت می کرد. در نتیجه او به باور خودش هیچ بدهی و دِینی به خدا نداشت و می توانست با سری افراشته در معبد خدا برای عبادت جلو رفته، افتخارات مذهبی خویش را در پیشگاه خداوند برشمرد، غافل از اینکه او به عوض عبادت خدا سرگرم پرستش خویشتن بود.
اما عیسی با مقایسه ای ساده، کراهت عمل و عبادت عبث و بیهودۀ این فریسی را بر شنوندگان خود آشکار می کند. کمی آن سوتر، در آستانۀ در، خراجگیری گناهکار با دست خالی و سری افکنده، بدون ذره‌ای توجه به اطراف، سرگرم اعتراف به گناهان خویش و طلب رحمت از خدا بود. حال آنکه فریسی سرمست و مغرور از نیکویی خویش، بجای صاحب معبد، خود را نشسته بر کرسی قضاوت می‌دید تا حکم محکومیت شخص خراجگیر را صادر کند. اما، در نهایت این عیسی است که حکم نهایی را صادر می کند.
برای نزدیکی به خدا، هیچ چیز به اندازۀ فروتنی و شکستگی در روح کارساز نیست، همان خصلتی که فریسی به وضوح فاقد آن بود. بر سینه کوبیدن شخص باجگیر به نشانۀ ماتم و پشیمانی، همان چیزی بود که عیسی بخاطر آن حکم به برائت شخص گناهکار می‌دهد. در عوض، خود پرستی و پارسا شمردن خویش، گناه بس سنگینی است که روی خدا را از انسان برمی‌گرداند.
عیسی به ما نشان داد که خدا صدای ماتم و زاری برای گناهان را با گوش‌های باز می‌شنود! هیچگاه از اعتراف به گناهان خویش غافل نشویم.
مطالعهٔ کتاب مقدس
لوقا ۱۸: ۱۴
به شما می‌گویم که این مرد [خراجگیر]، و نه آن دیگر [فریسی]، پارسا شمرده شده به خانه رفت. زیرا هر که خود را برافرازد، خوار خواهد شد، و هر که خود را خوار سازد، سرافراز خواهد گردی
*لوقا ۱۸: ۹ – ۱۴
*مزمور ۵۱: ۹ -۱۲، ۱۷
