فروتن شدن مغرور

«و کسانی که با تکبر راه می‌روند، او قادر است که ایشان را پست نماید.»

دانیال ۴: ۳۷ 

نبوکدنصر به ساختن عمارت‌ها و بناهای بسیار شهرت داشت. او عمارتی به ارتفاع ۱۲۰ متر با ایوان‌هایی آراسته به آب روان و باغ‌های معلق بنا نموده بود، به‌طوری که یکی از عجایب هفت‌گانهٔ دوران باستان گشته و از این جهت دلش آکنده از غرور و تکبر شده بود. او این همه را به‌جهت خشنود ساختن و مهیا کردن مکانی فرح‌بخش برای همسر خویش بجا آورده بود. در چنین شرایطی دانیال از او می‌خواهد که گناه خود را پذیرفته، توبه کند و بر فقیران احسان نماید (۴: ۲۷)، اما او سخت‌دلی می‌کند و نمی‌پذیرد. دانیال از پادشاه نمی‌خواهد تا با انجام اعمال نیکو به رستگاری برسد و با معظل گناه وی به همان شکلی برخورد می‌کند که عیسی خداوند با آن جوان ثروتمند کرد (متی ۱۹: ۱۶-۲۳).

نبوکدنصر همواره در پی جلال نام خود بود (۴: ۳۰). از همین رو، داوری خدا بر او نازل گشت به‌طوری که از میان مردم رانده شده، هفت زمان (که احتمالاً به سال‌ها اشاره دارد) با حیوانات مسکن گزیده و تمامی آن جلالی که برای خود ساخته بود از بین رفت. (۴: ۳۱- ۳۳)

اما همچنان که خدا در رؤیا به او نمایان ساخته بود (۴: ۲۶)، باز بر او ترحم فرمود و اجازت داد تا چشمانش را به آسمان برافراشته، چنان عقل و فهمی بیابد که حضرت اعلی را متبارک خوانده و تسبیح گوید (آیات  ۱-۳ و ۳۴-۳۷) تا دیگر فخر او نه بر خود و کرده‌ها و داشته‌هایش، بلکه بر خدایی باشد که واوی را فهیم گردانیده بود؛ چنانکه خداوند می‌فرماید: «دولتمند از دولت خود افتخار نکند. بلکه هر که فخر نماید از این فخر کند که فهم دارد و مرا می‌شناسد.» (ارمیا ۹: ۲۳- ۲۴)

آدمی در تکبر خجلت و شرمساری را خواهد دید، اما در تواضع و فروتنی است که حکمت بدو عطا خواهد شد (امثال ۱۱: ۲). چنانکه عیسی خداوند از دیدن دعای فریسی مغرور و باجگیر افتاده‌دل چنین می‌فرماید: «هر که خود را بر افرازد، پست گردد و هر کس خویشتن را فروتن سازد، سرافرازی یابد.» (لوقا ۱۸: ۱۴)