رمز سعادت حقیقی

خوشا به حال فقیران در روح، زیرا پادشاهی آسمان از آن ایشان است. متی ۵: ۳

با اندکی توجه به موعظۀ عیسی در بالای کوه می‌توان دریافت که در اینجا نیز تعلیم او بر دو مفهوم بنیادین فرامین خدا در عهد عتیق بنا شده است، محبت به خدا و محبت به همسایه! بدین‌سان، چهار خوشا‌به‌حال اول، وضعیت مطلوب قلب انسان در رابطه با خدا را به تصویر می‌کشند، و سپس در چهار خوشا‌به‌حال بعدی رابطه و رفتار نسبت به انسانهای دیگر مورد‌نظر است.

عیسی، برای کمک به درک آسان‌تر مقصود خویش، از تجربیات تلخ انسانی بهره می‌گیرد تا بر لزوم برقراری یک رابطۀ حقیقی با خدا تاکید کند. فقر، ماتم، انتظار، گرسنگی و تشنگی، تجربیات خوشایندی نیستند، اما آنچه در این تجربیات منظور‌نظر عیسی است، تلاش مستمری است که انسان برای رفع اینگونه نیازها از خود بخرج می‌دهد. بی‌خبری از فقر روحانی سبب می‌شود که انسان هیچگاه دست نیاز بسوی خدای خویش برنیافرازد، همانگونه که ناآگاهی از گناه و تاثیر مخرب آن بر رابطۀ انسان با خدا، او را نسبت به وضعیت سقوط کردۀ خویش بی‌تفاوت کرده، تمنا برای شناخت خدا را در او سرکوب می‌کند.

در ادامۀ کلامش، عیسی روشن می‌کند که روابط انسانها با یکدیگر نیز، متاثر از کیفیت رابطۀ آنها با خداست. هیچ شاگرد مسیح قادر نیست در حد استانداردهای خدا، رحیم، پاک‌دل، صلح‌جو و متحمل آزار از طرف دشمنان انجیل باشد، مگر آنکه ابتدا با درک واقع‌بینانه‌ای نسبت به نیاز روحانی خویش، شخصیت خدا را سرمایۀ زندگی روحانی‌اش قرار داده، با خدای خویش به صلح کامل رسیده باشد. بسیاری از غیر‌مسیحیان بر این باورند که موعظۀ بالای کوه عیسی حاوی بالاترین استانداردهای اخلاقی برای زندگی بشر است، حال‌آنکه آنها خود معترفند که هیچ بشری قادر به رعایت کامل این اصول والای اخلاقی نیست. البته، این افراد از توجه به یک نکتۀ مهم در سخنان عیسی غافلند که  کلام عیسی نخست به شاگردان او خطاب شده است، تا آنها را تشنه و جستجوگر کمال موجود در شخصیت خدا کند. در‌عین حال، غیر‌مسیحیان نیز از تعقیب این صفات عالی منع نشده‌اند، چرا که رعایت هر یک از آنها، حتی در اندازه‌ای محدود، بشر را به زندگی آرام‌تر و صلح‌آمیزتری هدایت می‌کند.